Τέλος στην προσέγγιση Τραμπ-Πούτιν βάζει η αμερικανική επίθεση στη Συρία
Γιατί ο Τραμπ χτύπησε τη Συρία!
Από τον Γιώργο Τραπεζιώτη
Με τον βομβαρδισμό της στρατιωτικής βάσης του Ασαντ ο Αμερικανός πρόεδρος έστειλε σαφές μήνυμα (κατά κύριο λόγο) στον Πούτιν ότι έχει το πάνω χέρι και ότι δεν πρόκειται να διστάσει να συγκρουστεί μαζί του
Κάποιοι σοκαρίστηκαν, κάποιοι άλλοι όχι. Πάντως, τα ξημερώματα της Παρασκευής όλοι ανεξαιρέτως παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα κάθε «έκτακτο» αναφορικά με τα νέα που έρχονταν από τη συριακή επαρχία Χομς. Εκεί ο Ντόναλντ Τραμπ, πριν χαράξει η μέρα, φρόντιζε να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της εξωτερικής πολιτικής του, αφήνοντας το πρώτο μιλιταριστικό αποτύπωμα στη διάρκεια της προεδρίας του – και μάλιστα σε μία χώρα κομμάτι μιας περιοχής η οποία σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, θυμίζει εμπόλεμο γόρδιο δεσμό. Για ποιον λόγο, όμως, ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να βομβαρδίσει τη στρατιωτική βάση της Αλ Σαϊράτ; Ποια ήταν τα μηνύματα που ήθελε να στείλει και σε ποιους; Οι Ρώσοι γιατί αντέδρασαν τόσο ψυχρά σε μια τόσο θερμή κίνηση; Για να φτάσουμε όμως μέχρις εδώ και να δοθούν απαντήσεις έχουν προηγηθεί κομβικά γεγονότα που έχουν θεμελιώσει συγκεκριμένες σταθερές.
Η Αραβική Ανοιξη
Ο Μακιαβέλι έγραφε: «Οι πόλεμοι αρχίζουν όταν τους θέλεις, όμως δεν τελειώνουν όταν παρακαλάς»… Κάπως έτσι, όταν «η Δύση το ήθελε» δηλαδή, άρχισε και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. Ως κομμάτι και αυτός του γεωπολιτικού project αποσταθεροποίησης που τα δυτικά -και κυρίως τα αμερικανικά ΜΜΕ- διαφήμιζαν τότε ως Αραβική Ανοιξη. Στόχος εκεί δεν ήταν άλλος, βέβαια, από την ανατροπή του Μπασάρ Αλ Ασαντ και του μπααθικού καθεστώτος του. Μόνο που οι αρχικοί χειρισμοί των δυτικών κύκλων αποδείχθηκαν λανθασμένοι, καθώς έξι χρόνια μετά οι «ρωσικές πλάτες» έχουν αποδειχθεί πολλές φορές κάτι παραπάνω από σωτήριες για τον Σύρο πρόεδρο-δικτάτορα.
Τι κι αν ο Ασαντ επιχειρεί με λύσσα εδώ και χρόνια να εξολοθρεύσει τις εξοπλισμένες από τη Δύση (και συμμαχικές των ΗΠΑ) στρατιωτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης που δρουν στη χώρα; Το βασικό ζητούμενο είναι ότι παραμένει «χρήσιμος» για όλους, αφού ως αντίδωρο προς κάθε κατεύθυνση ποτέ δεν ξέχασε να πολεμά παράλληλα και εναντίον του «κοινού εχθρού» Αμερικανών και Ρώσων. Εναντίον των τζιχαντιστών του ISIS, δηλαδή των «ορφανών» της Αλ Κάιντα, τα οποία στην πορεία συνασπίστηκαν με ακραίους ισλαμιστές που ήδη μάχονταν για την ανατροπή του Σύρου προέδρου στο μέτωπο του συριακού εμφυλίου. Τι σήμαινε αυτό για την πολιτική επιβίωσή του; Τι άλλο εκτός από το ότι ο Ασαντ γνώριζε πολύ καλά πως την ώρα που για τον Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν πάντα ο «καλός σύμμαχος», για τον Ντόναλντ Τραμπ -τουλάχιστον μέχρι πρότινος- ήταν ο «βολικός δικτάτορας». Και ήλπιζε…
Ομως τα πάντα άλλαξαν την Παρασκευή, όταν ακριβώς μέσα σε αυτό το τόσο εκρηκτικό τρίγωνο αμοιβαίας ανεκτικότητας, 59 αμερικανικοί πύραυλοι Τόμαχοκ ξερνούσαν φωτιές μέσα στη νύχτα «αναχωρώντας» από δύο πολεμικά πλοία των ΗΠΑ που επιχειρούσαν στην ανατολική Μεσόγειο. Λίγα λεπτά αργότερα οι 23 από αυτούς έβρισκαν στόχο πλήττοντας την αεροπορική βάση Αλ Σαϊράτ στη Συρία! Επισήμως ήταν τα σκληρά αντίποινα Τραμπ στον πρόσφατο βομβαρδισμό με χημικά στην επαρχία Ιντλίμπ και η επίθεση, εκτός από το επικοινωνιακά προφανές ότι έγινε «για να αποτραπούν νέες ανάλογες επιθέσεις με χημικά στο μέλλον», σηματοδοτούσε κάτι εντελώς νέο. Τη στροφή 180 μοιρών της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει κλείσει 80 μέρες παραμονής στον Λευκό Οίκο!
«Γιατί όμως ο Τραμπ προέβη σε μία τέτοια “μονομερή” ενέργεια;». Εύλογο το ερώτημα, στο οποίο τα τελευταία 24ωρα όλοι επιχειρούν να απαντήσουν. «Ο Αμερικανός πρόεδρος απλώς τιμωρεί το συριακό καθεστώς για μια σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και, ως εκ τούτου, αποκαθιστά την αξιοπιστία τόσο τη δική του όσο και της Αμερικής» λέει μια πρώτη, ίσως η ευκολότερη ανάγνωση των γεγονότων. Την ίδια στιγμή υπάρχει και η προσέγγιση που υπογραμμίζει ότι με την επίθεση αυτή ο Τραμπ ουσιαστικά «υποχρεώνει τον Ασαντ και τους συμμάχους του να περιορίσουν τα αιτήματά τους στη διάρκεια των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων για το μέλλον της Συρίας». Δεν είναι, όμως, ο Ασαντ ο κύριος «παίκτης» στη συριακή κρίση, λένε κάποιοι, τονίζοντας ότι ο Πούτιν είναι αυτός που ουσιαστικά μανιπουλάρει τον Σύρο πρόεδρο στη σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής και προσθέτουν: «Ξεκάθαρα ο Τραμπ με την πυραυλική επίθεση επιχειρεί να πάρει μονομιάς από τον Ρώσο ομόλογό του το πάνω χέρι στην επιβολή λύσης, καταδεικνύοντάς του ταυτόχρονα ότι, αν χρειαστεί, δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να σταθεί απέναντί του!».
Aποδέκτες
Η επίθεση της Παρασκευής, όμως, στέλνει… πυραυλικό μήνυμα και πιο μακριά. Ειδικότερα στον πάντα επικίνδυνο Κιμ Γιονγκ Ουν, που επιχειρεί να επανασυστήσει τη Βόρεια Κορέα ως «πυρηνική δύναμη» στην ανατολική Ασία. Παράλληλα, στέλνει… δωρεάν μήνυμα και στον Σι Τζινπίνγκ, τον Κινέζο πρόεδρο που τον επισκέφθηκε στη Φλόριντα, μήνυμα που τονίζει ότι οι ΗΠΑ δεν θα διστάσουν να επέμβουν, αν το Πεκίνο συνεχίσει να απειλεί τους γείτονές του στη θάλασσα της νότιας Κίνας και της Ιαπωνίας. Τέλος, υπάρχουν και οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ με την επιλογή που έκανε έδειξε στον αμερικανικό λαό ότι δεν είναι ένας διστακτικός πρόεδρος, ενώ στους συμμάχους του μια και καλή τόνισε ότι ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου «δεν θα διστάσει να τους υπερασπιστεί όποτε κι όπου χρειαστεί».
Ετοιμάζουν (;) αντίποινα Ρωσία και Ιράν
Θα μπορούσε η δράση των ΗΠΑ να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση; Η Ρωσία δεν φαίνεται διατεθειμένη να καταπιεί… αμάσητες τις αμερικανικές κινήσεις. Αλλωστε, δεν πάνε πολλά χρόνια από το 2011, τη χρονιά κατά την οποία η Ουάσινγκτον εξαπάτησε τη Μόσχα στο μέτωπο της Λιβύης, όταν η υποτιθέμενη «διεθνής ανθρωπιστική επέμβαση στη χώρα» μετατράπηκε σε επιχείρηση ανατροπής του Καντάφι. Ούτε, όμως, και το Ιράν πρόκειται να μείνει αδρανές απέναντι στις εξελίξεις. Για την Τεχεράνη η Συρία ανέκαθεν αποτελούσε κεφαλαιώδες τμήμα της περιφερειακής αρχιτεκτονικής ασφάλειας και, ως εκ τούτου, αν οι Ιρανοί νιώσουν ότι ο Ασαντ απειλείται με «πολιτικό θάνατο», κανείς δεν αποκλείει να δει κινήσεις περαιτέρω κλιμάκωσης της έντασης προς τις ΗΠΑ. Ρωσία και Ιράν, λοιπόν, λόγω της έντονης ανάμειξής τους με το καθεστώς Ασαντ, μετά τα τελευταία γεγονότα δεν αποκλείεται να μπουν στη λογική αντιποίνων προς τα αμερικανικά συμφέροντα. Ακόμη, λοιπόν, και αν οι προθέσεις των ΗΠΑ ήταν… αγαθές στο θέμα της πυραυλικής επίθεσης, δύσκολα θα βρει κανείς στην περιοχή ευήκοα ώτα και κυρίως «παίκτες καλής θέλησης», που θα έχουν τη διάθεση να δουν ψύχραιμα την επόμενη μέρα. Ειδικά τώρα, που απέναντί τους έχουν έναν Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος και απρόβλεπτος είναι, και δεν δείχνει διάθεση συμβιβασμού.
