Από τα Μνημόνια στο Κυπριακό
Οι Δανειακές Συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα από το 2010 κατήργησαν τις κύριες πρόνοιες της οικονομικής ανεξαρτησίας της, την κατήργησαν δηλαδή εν πολλοίς ως κράτος.
Αυτοί που τις υπέγραψαν, βαθειά ελλειμματικά πρόσωπα, εκπρόσωποι μιας βαθειά ελλειμματικής άρχουσας τάξης, μηδαμινής και “ξενόδουλης” προπάντων στο μυαλό της, προτού καν ακόμα την κάνει εκβιάσιμη η διαφθορά της, εκκινούσαν από την υπόθεση ότι όχι μόνο δεν χρειάζονται τα έθνη και τα κράτη, ήταν και βάρος, κατάλοιπο πρωτόγονης καταγωγής που ήθελαν να κρύψουν κάτω από την “ευρωπαϊκή ιδέα”. Νομίζανε ότι ο Δυτικός Καπιταλισμός είναι η οργάνωση της Φιλανθρωπίας, του Ορθολογισμού και του Πολιτισμού και κατέληξαν έτσι να πρωταγωνιστήσουν στη μεταβολή της Ελλάδας στο πιο ανατολίτικο κράτος της Δύσης! Δύσκολα φαντάζεται κανείς οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος που θα υπέγραφε παρόμοιες συμφωνίες με αυτές που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 2010 (ή που θα συζητούσε λύσεις του κυπριακού όπως το σχέδιο Ανάν ή το παραπλήσιο που τώρα συζητείται, “σχέδιο παράφρονος” κατά τον Δημήτρη Τσάτσο, “τέρας” κατά τον Βαγγέλη Βενιζέλο, “κράτος Φρανκεστάιν” κατά τον Στέλιο Περράκη)
Τα μεσαία στρώματα (περιλαμβανομένων πολλών στελεχών της αριστεράς) τους ακολουθούσαν, γιατί αυτό πίστευαν ότι ήταν η εγγύηση της δικής τους, ατομικής και οικογενειακής επιτυχίας. ‘Ηταν η μετάφραση σε εθνικό επίπεδο της ατομικής τους τροχιάς. Ντρέπονταν και πάσχιζαν να κρύψουν και την κοινωνική (συνήθως αγροτική) και την εθνική τους καταγωγή, αγοράζοντας πίνακες μοντέρνας τέχνης, που ούτε οι ζωγράφοι τους είχαν ιδέα τι θέλανε να πούνε, κυκλοφορώντας στο Κολωνάκι με θηριώδη τέρατα φτιαγμένα για το Κιλιμάντζαρο (το μισό ελληνικό χρέος μου φαίνεται διοχετεύτηκε σε δαύτα), κάνανε λάθη που κανείς στην παρέα δεν διόρθωνε μιλώντας στους φίλους τους για μεγάλα γεγονότα ή για πρόσωπα του πολιτισμού και της ιστορίας, πάσχιζαν να μιλήσουν γλώσσες που δεν ήξεραν και στις οποίες κυρίως δεν σκέφτονταν αυτά για τα οποία μίλαγαν (νομίζω ότι αυτό συνέβαινε και στα ελληνικά, τα χρησιμοποιούσαν, αλλά για να σκέφτονται άλλα από αυτά που λέγανε). Ενσάρκωναν την εθνική κανονιστική αρχή “’Αλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε”.
Πολύ λογικά λοιπόν, αυτά τα στρώματα, στην πλειοψηφία τους σκέφτηκαν ότι και το κράτος έπρεπε να πολιτεύεται διεθνώς όπως αυτοί ατομικώς για να προκόψει.
Μόνο που ποτέ, και πολύ περισσότερο τώρα, ο Δυτικός Καπιταλισμός δεν υπήρξε άσκηση φιλανθρωπίας – και κακώς διαμαρτύρονται εκ των υστέρων για τον ΕΝΦΙΑ που τους επιβαρύνει τα ακίνητα. Είναι στην πραγματικότητα, από μερικές απόψεις τουλάχιστο, χειρότερος από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους φόρους της. Ο Δυτικός Καπιταλισμός είναι το πιο ανταγωνιστικό και αιμοβόρο σύστημα που ανεκάλυψε στην ιστορική του διαδρομή το ανθρώπινο γένος. Αίροντας την εθνική κυριαρχία στην οικονομία, οι ‘Ελληνες πολιτικοί νόμιζαν ότι θα βάλουν τους ξένους να κάνουν στην Ελλάδα κάτι σαν “κανονικό κράτος”, αυτό που ούτε μπόρεσαν, ούτε θέλησαν να κάνουν οι ίδιοι.
Δεν άκουσαν τη συμβουλή του Πωλ Κρούγκμαν: “Κάντε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που σας λέμε να κάνετε”
Στην πραγματικότητα, αυτό που κατάφεραν με τη μέθοδο αυτή ήταν, αφού αφόπλισαν τη χώρα νομικά και την εξόντωσαν κοινωνικά, να την παραδώσουν εν τέλει στη λεηλασία που οργανώνει το Τρίτο “Μνημόνιο της Ιδιοκτησίας”. Και τιμώρησαν τους νεοσύλλεκτους, κάπως παρείσακτους στα αστικά σπορ, της λεγόμενης “αριστεράς”, βάζοντάς τους αυτούς να κάνουν τη μεγάλη ατιμία, και αυτοί να πληρώσουνε για δαύτη, ελπίζοντας ότι θα ξεμπερδεύουν έτσι και με την άλλη μεγάλη ανωμαλία της χώρας, την ύπαρξη μιας αφύσικα μεγάλης μάζας δημοκρατών και αριστερών. Διότι, όπως κατάλαβε ο Φάουστ, και θα καταλάβει σύντομα κι ο Σόιμπλε, δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα. (Ο Σόιμπλε μας έφαγε, αλλά θα του καθήσουμε στο τέλος στο στομάχι, γεγονός για τον οποίο τον είχε εξάλλου προειδοποιήσει, όπως και όλους τους Ευρωπαίους, ο Γκίντερ Γκρας προτού πεθάνει).
Πειράζοντας τους κύριους κανόνες οικονομικής κρατικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, προκάλεσαν μια από τις μεγαλύτερης οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές στην ιστορία του δυτικού καπιταλισμού.
Οι απώλειες στο ελληνικό ΑΕΠ, στις επενδύσεις, η ανεργία υπερβαίνουν τις υλικές απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον α’ παγκόσμιο πόλεμο, τα αντίστοιχα μεγέθη του Μεγάλου Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κατά την τελευταία περίοδο της ύπαρξής της (1929-33). Η διάρκεια της ελληνικής ύφεσης αποτελεί ήδη παγκόσμιο ρεκόρ σε όλη τη νεώτερη εποχή.
Τώρα θέλουν να επαναλάβουν, με άλλους τρόπους, το ίδιο κατόρθωμα στην Κύπρο. Να άρουν δηλαδή τους βασικούς κανόνες κρατικής κυριαρχίας. Εκεί δεν πειραματίζονται με την οικονομική κυριαρχία, αλλά με τον σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας.
Αλλά η Κύπρος δεσπόζει σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. ‘Ολοι τη θέλουνε. Η πιθανότητα να αφήσουνε ήσυχους τους κατοίκους της, αν καταργηθεί το κράτος τους, είναι μηδέν. Και η σημασία της είναι πολύ μεγαλύτερη από τη σημασία της ελληνικής οικονομίας.
Η διατάραξη των κύριων κανόνων του σκληρού πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας στην Κύπρο, δεν θα οδηγήσει σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή όπως συνέβη στην Ελλάδα, με τη διατάραξη των κύριων κανόνων οικονομικής κυριαρχίας. Θα οδηγήσει σε πόλεμο το νησί και τους κατοίκους του στην κατάσταση νομαδικών ζώων χωρίς δικαιώματα, όπως είναι σήμερα οι Σύροι και Αφγανοί πρόσφυγες, που πνίγονται στη Μεσόγειο για να ξεφύγουν από την Κόλαση. Και το χειρότερο για αυτούς. Δεν θα υπάρχει – λόγω των παρενεργειών από την υπόθεση αυτή – ούτε και Ελλάδα να τους υποδεχθεί, όπως υποδέχθηκε αρκετούς από τους Σύρους και τους Αφγανούς πρόσφυγες.
Να ένας πολύ πρακτικός τρόπος να πραγματοποιηθεί και το “όραμα” του πρώην Πρέσβη των ΗΠΑ Μοντήγκλ Στερνς, για την δημιουργία ενός “αεθνικού” κράτους στο νησί.
ΥΓ. Στο νησί υπάρχει και μια άρχουσα τάξη που είναι, στην πλειοψηφία της, ίσως χειρότερη και από την ελλαδική. Αυτοί, όταν δεν πετάγονται για ψώνια στο Λονδίνο ή για καφεδάκι στη Γενεύη, νομίζουν ότι θα κάνουν χρυσές δουλειές σε μια Σιγκαπούρη της Μεσογείου. Δεν έχουν καταλάβει ότι ένας από τους λόγους που οι Τούρκοι έστησαν τις κρεμάλες στο νησί το 1821, ήταν για να πάρουν τις περιουσίες των κρεμασμένων. Δεν διδάχτηκαν τίποτα από αυτά που έπαθαν με τα παιχνίδια τους οι πρόκριτοι της Χίου. Δεν καταλαβαίνουν ότι, όταν θάχουν πουλήσει την Κύπρο στα καινούρια της αφεντικά, αυτά, απλούστατα, δεν θα τους χρειάζονται. Πιστεύουνε στα σωστά τους, ότι η Κύπρος, που δεν κατοικείται από ‘Αγγλους, Γάλλους και Ελβετούς, αλλά από ‘Ελληνες και Τούρκους, και που δεν βρίσκεται στη Μάγχη ή τις ‘Αλπεις, αλλά δίπλα ακριβώς στη Συρία, την Τουρκία, το Ισραήλ και τον Λίβανο, μπορεί να λειτουργεί όπως ακριβώς τα νησιά Καϋμάν! Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι (και απελάσει).
1η Φεβρουαρίου 2017
