Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Μόλις η Ελλάδα συγκροτήθηκε σε κράτος, έκανε αισθητή την παρουσία του και το αισχρό πελατειακό σύστημα με πρώτο αρχιτέκτονα τον περίφημο πρωθυπουργό Ι. Κωλέττη, ο οποίος μετέτρεψε τη δημόσια διοίκηση σε κομματικό του φέουδο με σύνθημα τη γνωστή του φράση που αναφέρει ο Γ. Κορδάτος στην Ιστορία του:
«Οι Ελληνάδες μου θέλουν να φάνε. Ας τους άλλους απόξω να φωνάζουν».Αυτό σημαίνει ότι ο φαύλος πολιτικός γιόμισε τις δημόσιες υπηρεσίες με τους «Ελληνάδες» του, δηλαδή με τους κομματικούς φίλους του. Αυτή η «δημοκρατική» αρχή και πρακτική εφαρμόστηκε έως το Σύνταγμα του 1911 με το οποίο θεσπίστηκε η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, που αποτελούσαν το πινγκ-πονγ των πολιτικάντηδων.Με κάποιες παραλλαγές το σύστημα αυτό, «το οποίο υπελάμβανε τις δημόσιες υπηρεσίες ως λάφυρο του νικήσαντος κόμματος», διατηρήθηκε ουσιαστικά έως την ψήφιση του νόμου 1811/1951, με τον οποίο θεσπίστηκε ο Υπαλληλικός Κώδικας. Το μετεμφυλιακό κράτος με το νόμο αυτό διατήρησε μεν το θεσμό των κοινωνικών φρονημάτων, που είχε θεσπιστεί από τη δικτατορία του Ι. Μεταξά, αλλά ταυτόχρονα ίδρυσε και το Ανώτατο Συμβούλιο Δημοσίων Υπηρεσιών (ΑΣΔΥ), με αποστολή τη διεξαγωγή γραπτών διαγωνισμών στην επιλογή των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ.
Έτσι τέθηκαν κάποιοι φραγμοί στις αδηφάγους ορέξεις της κομματοκρατίας να λυμαίνεται τις δημόσιες θέσεις διορίζοντας κάθε φορά τους «ιδεολόγους» του κυβερνώντος κόμματος. Από το 1951 έως το 1967 οι μισοί διοριζόμενοι υπάλληλοι δεν προερχόταν από τα κομματικά ρουσφέτια αλλά από επιλογές με διαγωνισμούς (βλ. τη μελέτη μου «Το ΑΣΔΥ», Αθήνα, 1973.Δυστυχώς, η Ιωαννιδική δικτατορία του 1973 κατάργησε αυτό τον αξιοκρατικό και δικαιοκρατικό θεσμό και έκτοτε η Ελληνική δημόσια διοίκηση έμεινε στις δαγκάνες της κομματοκρατίας και της αδηφάγου εκτελεστικής εξουσίας.
Η μεταπολίτευση βολεύτηκε μ’ αυτή την κατάργηση αν και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, αγορεύοντας για το σύνταγμα του 1975, τάχθηκε υπέρ της αμέσου ανασύστασης του ΑΣΔΥ. Όταν όμως έγινε κυβέρνηση το 1981 το θέμα το ξέχασε, ενώ τα άλλα κόμματα που ήθελαν τη διοίκηση ξέφραγο αμπέλι εσιώπησαν. Όλοι βολεύτηκαν με την ποσοστιαία διανομή των λαφύρων. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος την πήρε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο οργίασε κυριολεκτικά με τις κλαδικές επιτροπές που αποτέλεσαν κράτος εν κράτει. Όλο το κράτος στο «Κίνημα», και στους «μπροστάρηδες».Η περίφημη αξιοκρατία θεωρήθηκε ως πολιτικό αδίκημα και αυτό εφαρμόστηκε και από τη Ν.Δ. οσάκις έφτανε στην εξουσία. Επειδή όμως αυτό το αίσχος δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί εφευρέθηκε η μεσοβέζικη λύση: Με το νόμο 2190/1994, ιδρύθηκε το ημιτελές ΑΣΕΠ, το οποίο έθεσε κάποιους φραγμούς στο όργιο της κομματοκρατίας, του οποίου όμως η αποστολή και ο ρόλος νοθεύτηκε από το δύο κόμματα εξουσίας (βλ. τα άρθρα μου «Η ηθική της εξουσίας όρος για την αξιοκρατία», εφ. «Καθημερινή», της 4/9/1987 και «Η φαυλότητα ως στοιχείο της πολιτικής», στα «Πολιτικά Θέματα», της 25/12/1992).
Τώρα η «νέα» σοσιαλιστική κυβέρνηση – που στηρίζεται σε πεπαλαιωμένα υλικά – ωρύεται διακηρύσσοντας: «Τέρμα στο πελατειακό σύστημα. Η ώρα της αξιοκρατίας»! Πρόκειται για μια ακόμη πολιτική απάτη. Η κομματοκρατία με όπλο την αναξιοκρατία δεν ζει χωρίς το κομματικό ρουσφέτι που δολοφόνησε την Ελλάδα, την κοινωνία, και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων
Τριάντα πέντε χρόνια πολιτικής χυδαιότητας δεν εξαφανίζουν τις χυδαίες πρακτικές.
