Απλή λογική
Γράφει ο Δημήτρης Τόμπρας
Στο βιβλίο μου «Όπως τα είδα και τα οίδα» (αυτοέκδοση, 2015) μεταξύ πολλών άλλων αιρετικών, για μερικούς δήθεν προοδευτικούς, απόψεων μου περιλαμβάνεται και η ακόλουθη:
Η «σχιζοφρενική» στρατηγική της διεθνοποίησης του χρέους.
Από την εποχή του πρώτου Παπανδρεϊκού μνημονίου ,και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφιζότανε από το 3-4% του λαού, είχαν διατυπωθεί αδιάφορες γραφικές θέσεις για την Εθνική πολιτική, που όταν όμως έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, οι θέσεις αυτές έγιναν ευρύτερα γνωστές , και πολύ επιζήμιες για την χώρα.
Η βάση της … εμπνευσμένης πολιτικής αυτής ήταν η συνταγή ότι δήθεν το Δημόσιο χρέος εκτός από παράνομο , επονείδιστο, καταχρηστικό, κάτι για το οποίο θα φρόντιζε η Ζωή και Γλέζος, δεν είναι βιώσιμο άρα χρειάζεται «κούρεμα», όπως έγινε με το Γερμανικό το 1953(μαγκιά) και δεν είναι Ελληνικό πρόβλημα, αλλά ευρύτερο πρόβλημα του ευρωπαϊκού Νότου, ο οποίος μαστίζεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ανάλγητου Βορρά. Κατά συνέπεια καλείται, ο Νότος, να συμπαραταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε έναν συνεχή και ανηλεή αγώνα ριζοσπαστικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ΕΕ. προκειμένου να «τρομάξουν οι δανειστές και να διαγράψουν το χρέος».
Η Δονκιχωτική γραφικότητα ,στα όρια της σχιζοφρένειας.
Ο όρος «βιώσιμο χρέος» έχει και άλλη ερμηνεία από αυτήν που μάλλον αδόκιμα καθιερώθηκε ,αφού υποδηλώνει κάτι που επιβιώνει ,που παραμένει πράγμα που σημαίνει ότι άθελα ευχόμαστε την μακροημέρευση και όχι την εξαφάνιση του χρέους. Τέλος πάντων όλοι ,πλην ΣΥΡΙΖΑ , εννοούν κάποια μακροχρόνια διευθέτηση των όρων αποπληρωμής του χρέους, ώστε αυτή να αφήνει περιθώρια ανάπτυξης και άσκησης της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής, και όχι ψηφοθηρικής σπατάλης.
Για πέντε χρόνια η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ 1 , με την λογική του «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω», απαιτούσε το άμεσο «κούρεμα» δηλαδή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους επειδή απλά «είμαστε ωραίοι».
Λίγο αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ 2 προσγειώθηκε. Αν μία τέτοια μαξιμαλιστική απαίτηση είχε κάποια πιθανότητα αποδοχής, για κάποιον υπερβατικό λόγο, η κοινή λογική επιτάσσει, αυτή να γίνει στα «μουλωχτά», στην «ζούλα», προκειμένου να μην ανοίξει η όρεξη άλλων, πολύ πιο φτωχών λαών, που χρωστάνε συγκριτικά λιγότερα, με χειρότερους όρους.
Σε πείσμα λοιπόν κάθε λογικής προσέγγισης ο Τσίπρας και οι λοιποί επαΐοντες συναγωνιστές του, «διεθνοποίησαν» το θέμα, καμάρωναν και καμαρώνουν γι’ αυτό, προβάλλοντας παράλληλα τα χρέη της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας τις οποίες ήθελε να συμπτύξει σοσιαλιστική συμμαχία του Νότου. Έκανε δηλαδή το δυσεπίλυτο πρόβλημα , εντελώς άλυτο, αφού στα 300 δις του χρέους μας, προσέθεσε άλλα 2700 δις που χρωστάνε στους ίδιους τα γιγαντιαία συγκριτικά με μας κράτη, με άλλα λόγια δεκαπλασίασε την δυσκολία επίλυσης…….
Ο, για κακή μας μοίρα, πρωθυπουργός ήλπιζε να κερδίσει άλλη μία φορά τις εντυπώσεις στην έκθεση Θεσσαλονίκης, προκειμένου να παρατείνει την εθνοκτόνα παρουσία του στην εξουσία. Το μεγάλο του όμως ατού, η δήθεν κάθαρση «του θολού και παράνομου τηλεοπτικού τοπίου» του γύρισε μπούμερανγκ. Στην απελπισία του και προκειμένου να «πει κάτι» ανέσυρε όπως ο Εβραίος από «τα παλιά κιτάπια» το Δημόσιου χρέος, υποσχόμενος, υποσχόμενος, υποσχόμενος……
Την επομένη ημέρα ο σοβαρός συμμαθητής μου στην ΑΣΟΕΕ Δραγασάκης στρογγυλεμένα επανέλαβε όσα με την κοινή λογική ορθόδοξα και όχι αιρετικά έγραφα πολλούς μήνες πριν.
