Αμερικανικές εκλογές: το σημείο καμπής
Γράφει ο Νικόλαος Α. Μπινιάρης
Αν κάποιος με ρωτούσε πριν από έναν χρόνο ποιες είναι οι πιθανότητες για την εκλογή προέδρου των ΗΠΑ μεταξύ Χίλαρι Κλίντον και Τραμπ θα απαντούσα 90% για την πρώτη και 10% για τον δεύτερο.
Αν η ίδια ερώτηση γινόταν πριν από έξι μήνες θα απαντούσα 70% για την πρώτη και 30% για τον δεύτερο. Η ίδια ερώτηση σήμερα θα είχε την απάντηση: 50% για τον καθένα, με την προϋπόθεση ότι ο γκαφατζής Τραμπ δεν θα κάνει κάποια μεγάλη γκάφα.
Ας προβάλουμε μερικά στοιχεία και επιχειρήματα για αυτές τις αλλαγές και κυρίως για την τελευταία η οποία είναι ομολογουμένως συνταρακτική. Η κ. Κλίντον κατ’ αρχάς είναι μια γυναίκα με λαμπρές σπουδές και επιτυχημένη καριέρα ως δικηγόρος.
Υπήρξε σύζυγος του πλέον αμφιλεγόμενου προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος κατά τη γνώμη μου πήρε τις πλέον καταστροφικές αποφάσεις για τις ΗΠΑ, με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και τη νομοθεσία για την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, επιτρέποντας εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες να γίνουν ένα.
Το σκάνδαλο Λεβίνσκι δεν την άγγιξε τόσο όσο θα μπορούσε και στη συνέχεια ξεκίνησε μια νέα σταδιοδρομία ως γερουσιαστής της Πολιτείας της Νέας Υόρκης και σημαίνον στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Στην πραγματικότητα η δεύτερη καριέρα της στόχευε, και το πέτυχε, να καταλάβει εκ των έσω το κόμμα και να καταφέρει από σχεδόν πτωχευμένη ως άτομο να βρεθεί με σημαντική περιουσία και με τους πιο σημαντικούς χρηματοδότες πολιτικών κομμάτων να τη στηρίζουν.
Εχοντας πετύχει αυτόν τον στόχο έγινε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση επί υπουργίας της να δολοφονηθεί ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στη Λιβύη.
Η θητεία της στο υπουργείο Εξωτερικών υπήρξε για πολλούς αποτυχημένη και θεωρείται ότι ανήκει στην ομάδα των «γερακιών» σε σχέση με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ: έχει αποκαλέσει τον πρόεδρο Πούτιν Χίτλερ.
Με τoν έλεγχο του Δημοκρατικού Κόμματος και τη βοήθεια ισχυρών χρηματοδοτών κατάφερε να κερδίσει το χρίσμα για την προεδρία έχοντας υπέρ αυτής ένα διαλυμένο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, Δημοκρατικούς ψηφοφόρους 2 προς 1 σε σχέση με τους Ρεπουμπλικανούς στα συνδικάτα και τις ψήφους των Αφροαμερικανών και των Λατίνων που προέρχονται από τη μετανάστευση προς τις ΗΠΑ.
Σε αυτό το σημείο η κ. Κλίντον ξεκίνησε την τρίτη καριέρα της κάνοντας μια προεκλογική εκστρατεία με σίγουρο αποτέλεσμα. Ηταν από πέρυσι εμφανές πως η Χίλαρι θα γινόταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο αντίπαλός της Τραμπ, με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, δίχως προηγούμενη πείρα πολιτικής καριέρας, επιχειρηματίας και πολυλογάς, κέρδισε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών ανάμεσα σε έναν αριθμό συνυποψηφίων οι οποίοι είχαν μεν πολιτική πείρα και θέσεις στο Δημόσιο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ «λίγοι» σε σχέση με τον φαντεζίστα και επιδειξιομανή Τραμπ.
Ακόμα και σε ζητήματα ουσίας ήταν ανίκανοι να προτείνουν λύσεις σε θέματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής.
Και όπως οι εκστρατείες κυλούσαν με τις δημοσκοπήσεις, σε αντίθεση με όλες τις προβλέψεις, να βάζουν πότε τον έναν και πότε τον άλλο υποψήφιο μπροστά 2-3% ήρθε η αποφράδα ημέρα της 9ης Σεπτεμβρίου να αλλάξει τα στοιχεία της εξίσωσης.
Η κ. Κλίντον βρέθηκε να ομιλεί σε μια ανοιχτή συγκέντρωση οργανώσεων ομοφυλοφίλων στη Ν. Υόρκη οι οποίες συγκέντρωναν χρήματα για την προεκλογική της εκστρατεία. Σε ένα σημείο η κ. Κλίντον είπε: «Γνωρίζετε, αν θέλουμε να υπερ-γενικεύσουμε, θα μπορούσαμε να βάλουμε τους μισούς από τους υποστηρικτές του Τραμπ σε αυτό που αποκαλώ ‘‘καλάθι των ελεεινών’’.
Σωστά; Τους ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικούς, ξενοφοβικούς, ισλαμοφοβικούς, πείτε τους όπως θέλετε. Και δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι σαν και αυτούς, και αυτός τους προώθησε».
Αργότερα καταλαβαίνοντας τη μεγαλειώδη γκάφα της εξέδωσε μια απολογητική ανακοίνωση, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Κανείς δεν έχει αποκαλέσει, σε Δημοκρατίες, τους ψηφοφόρους του αντιπάλου «ελεεινούς».
Στις 11 Σεπτεμβρίου η Χίλαρι αποχώρησε από τις εκδηλώσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη και λίγο αργότερα κυκλοφόρησε ένα βίντεο με την ίδια να λιποθυμά στα χέρια των φρουρών της. Αυτό ήταν ένα δεύτερο χτύπημα το οποίο έτυχε πολλή μεγαλύτερης κάλυψης από τα ΜΜΕ από ό,τι το πρώτο.
Το «καλάθι των ελεεινών» βέβαια γίνεται ήδη μέρος της καμπάνιας του Τραμπ, ενώ η κατάσταση της υγείας της έχει ενισχύσει την έλλειψη αξιοπιστίας από την οποία έπασχε η προεκλογική εκστρατεία της Κλίντον εξ αρχής.
Οι σχέσεις της με τη Γουόλ Στριτ, με τους χρηματοδότες της οι οποίοι ζητούσαν χάρες όταν ήταν στο υπουργείο Εξωτερικών, το ζήτημα του προσωπικού της ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είχαν δημιουργήσει μια κρίση αξιοπιστίας προς τις αποφάσεις της. Η απόκρυψη της ασθένειάς της, μια πνευμονία, η οποία βγήκε στη δημοσιότητα τυχαία από έναν περαστικό, επέτεινε την κρίση αξιοπιστίας της.
Κλείνοντας, θα πρέπει να πούμε πως αν ο Τραμπ, ηλικίας 70 ετών, εκλεγεί πρόεδρος, θα είναι ο γηραιότερος πρόεδρος που εξελέγη ποτέ. Αν εκλεγεί η κ. Κλίντον, ηλικίας 68 ετών, θα είναι η δεύτερη πιο γηραιά εκλεγμένη πρόεδρος. Ο πρόεδρος Ρίγκαν ήταν 69 όταν εξελέγη. Ολοι βέβαια γνωρίζουμε τη συνέχεια. Ο πρόεδρος έφυγε με προϊούσα νόσο Αλτσχάιμερ.
* συγγραφέας
