Η μαζική αποχή από οποιαδήποτε απόπειρα προκήρυξης δημοψηφίσματος και η άμεση προσφυγή σε εθνικές εκλογές σαν πρόταση απέναντι στη διακυβέρνηση Τσίπρα
Άλλη μια χαμένη ευκαιρία
Του Θεόδωρου Πάγκαλου
Αναλύσαμε, την περασμένη Κυριακή, γιατί οι γνήσιες δημοκρατικές δυνάμεις μιας χώρας οφείλουν να απορρίψουν ή εν πάσει περιπτώσει να βλέπουν με σχετική δυσπιστία την προσφυγή στα δημοψηφίσματα. Είχαμε αναφέρει δύο λόγους συμμετρικά αντίθετους:
– Τον εκβιαστικό καταναγκασμό του πολίτη ψηφοφόρου να πάρει συνολική θέση, με ένα «ναι» ή ένα «όχι», πάνω σε σύνθετα ερωτήματα, που περιέχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία και που πολλές φορές είναι δύσκολο να τα κατανοήσει ο μέσος πολίτης χωρίς να έχει προηγηθεί καλόπιστη και εμπεριστατωμένη συζήτηση
– Την απόσπαση έγκρισης για μεταβολή των θεσμών υποκαθιστώντας άλλες διαδικασίες, οι οποίες απαιτούν αυξημένες πλειοψηφίες, χρονικές περιόδους μελέτης και λήψη αποφάσεων από διαφορετικά αντιπροσωπευτικά όργανα (π.χ. Αναθεώρηση του Συντάγματος).
Ο κύριος Τσίπρας ετόλμησε το πρώτο και εδικαιώθηκε προσωρινά, γιατί αμέσως μετά κέρδισε και τις εκλογές με τους απερίγραπτους συμμάχους του. Νομίζω ότι πια είμαστε σε θέση να πούμε ότι η ποιότητα των αναμετρήσεων προδήλωνε και την ποιότητα της διακυβέρνησης που ακολούθησε.
Θεωρώντας ότι είχαμε το δικαίωμα, εζητήσαμε προ του Ιουλίου του 2015, από τον τότε αρχηγό της αντιπολίτευσης να δηλώσει ότι ο ίδιος και το κόμμα του απέχουν από την ψηφοφορία. Ως γνωστόν μια συμμετοχή της τάξης του 50% είναι απαραίτητη για να θεωρηθούν έγκυρα τα αποτελέσματα ενός δημοψηφίσματος. Το πρωτοφανές ποσοστό αποχής απέδειξε ότι αν απείχε η Νέα Δημοκρατία, ακόμα και αν δεν την ακολουθούσαν άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα υπήρχε ακυρότητα του δημοψηφίσματος και ο Τσίπρας θα έπεφτε ο ίδιος στην παγίδα, που είχε στήσει στους αντιπάλους του και σε όλο τον ελληνικό λαό και θα γινόταν καταγέλαστος.
Συζητήσιμα είναι, για άλλους λόγους και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής στην Τουρκία. Ο κύριος Ερντογάν επέτυχε ασθμαίνων, ασκώντας συστηματική βία και τρομοκρατία και με προφανή δείγματα νοθείας ένα ποσοστό της τάξης του 51%. Ας σημειωθεί ότι δυο χρόνια πριν τα κόμματα που υποστήριζαν το «ναι» στο δημοψήφισμα (το μουσουλμανικό του κυρίου Ερντογάν και οι εφάμιλλοι της «Χρυσής Αυγής», ακροδεξιοί «Γκρίζοι Λύκοι») είχαν πάρει 62% στις εθνικές εκλογές. Σε σχέση με το σημερινό ποσοστό, η πολιτική επιρροή του κυρίου Ερντογάν και των συμμάχων του έχει πέσει κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες. Ακόμα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι οι εφτά μεγαλύτερες πόλεις και οι περιοχές όπου συγκεντρώνεται πλειοψηφία των οικονομικών και εμπορικών δραστηριοτήτων, καθώς και η πρωτεύουσα Άγκυρα περνάνε στην αντιπολίτευση.
Με μια φυσιολογική κυβέρνηση, όχι ιδιαίτερα ικανή αλλά που θα απολάμβανε αναγνώριση ενός στοιχειώδους κύρους από τους εταίρους μας, θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε εκβιασμούς και το συστηματικό «μπούλινγκ» από τον ισχυρότερο γείτονα. Δυστυχώς, όπως και άλλες φορές συνέβη στην ιστορία μας, χάσαμε την ευκαιρία διότι φροντίσαμε να πάμε όσο πιο κοντά στον πάτο γίνεται.
Ας αφήσει λοιπόν ο απελπισμένος κύριος Τσίπρας τους πειρασμούς μιας νέας καταδολίευσης του λαϊκού αισθήματος και οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης ας κάνουν επιτέλους το καθήκον τους. Μαζική αποχή σε οποιαδήποτε απόπειρα προκήρυξης δημοψηφίσματος και άμεση προσφυγή σε εθνικές εκλογές.
