Γράφει ο Λευτέρης
Καμιά φορά παρατηρώ με ηρεμία και χωρίς πάθος κι’ έτσι βλέπω με πλατύτερη προοπτική: Όταν το δάσος της κοινωνίας «ξεραθεί,» μόνο μια σπίθα χρειάζεται για να καεί ολόκληρο… (Και μετά, ως διά μαγείας ξαναφυτρώνει κι’ ολοπράσινο και ζωντανότερο).
Πολλοί από μας γράφουμε από απόγνωση και περιγράφουμε την όλη κατάντια της τωρινής κοινωνίας. Δεν είναι πια κρυφό ότι σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία έχει τώρα αποξηραθεί ηθικά και οικονομικά. Τώρα πια μόνο μια δικαιολογία χρειάζεται για να γίνει καταστρεπτικός πόλεμος.
Τελευταία, αν και επιθυμώ την ειρήνη, έχω μεταπολεμικές εικόνες στο μυαλό μου. Κι’ έτσι έχω κάνει μια αρχική προσπάθεια να συλλέξω μαθήματα του παρελθόντος με την ελπίδα να εφαρμοστούν (μεταπολεμικά;) ώστε να βοηθήσουν να δημιουργηθεί ένα πιο επιτυχεμένο σύστημα αγωγής που να είναι πιο ανθεκτικό στην διαφθορά της ηθικής. Και ας παραδεκτούμε απο τώρα οτι πήραμε την Ελευθερία και την Ειρήνη σαν αγαθά δεδομένα, παραμελωντας οτι αμέτρητοι άνθρωποι δωσαν τη ζωή τους γι’αυτά.
Δεν είμαι απαισιόδοξος αλλά τείνω να σκέφτομαι διαχρονικά και προληπτικά. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει έλλειψη πληροφοριών απο αληθινη Σοφία. Οι διάφορες γνώσεις δεν παραμένουν σταθερές. Αλλά πληροφορίες που πηγάζουν από την Σοφία δεν αλλάζουν με το χρόνο. Η σωστή διαπαιδαγώγηση διδάσκει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει την αλήθεια της Σοφίας από τα ψέματα της απάτης που συνέχεια πολιορκούν τον εσωτερικό μας κόσμο. Αλλά φαίνεται οτι η αποπλάνηση έχει παραγίνει και τα κλειδιά της πόλης έχουν παραδοθεί. Εχουμε αφήσει ανεξέλεκτη την παρασιτική λοίμωξη του δάσους της ηθικής μας για πάρα πολύ καιρό.
Ήδη άρχισα να μαζεύω πληροφορίες για μια μελλοντική σχέδιο Αγωγής του Ελληνα Πολίτη, που τώρα είναι απίθανο να χρησιμοποιηθεί γιατί το πνευματικό δάσος το παραμελήσαμε κατα πολυ και τ’ αφίσαμε να ξεραθεί.
Από όσους επιζήσουν την «μεγάλη πυρκαγιά» η τη «μεγάλη πλημμύρα», ελπίζω να βρεθούν μερικοί Έλληνες να εφαρμόσουν κάποιας μορφής ιστορικής σοφίας για το όφελος της μεταπολεμικής κοινωνίας.
Και αν και δεν έχω πολύ πιστά ακολουθήσει θρησκευτικούς τους κανόνες και διατυπώσεις, τώρα η κοσμοθεωρία μου έχει σχεδόν αποκλειστικά κλίνει προς τα «πνευματικά» θέματα, με αποτέλεσμα ν’ αποκτήσω μια όραση πολύ πιο καθαρή και με πλατύτερη προοπτική. Το θεωρώ ένα χάρισμα και ευλογία. Και τώρα αναγνωρίζω ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που βρίσκονται συνειδησιακά σε τέτοιο ψηλό επίπεδο. Και απ’ αυτό το επίπεδο τα πράματα φαίνονται πολύ διαφορετικά, όπως όταν είσαι στην κορφή του βουνού και πιο πάνω από τα σύννεφα. Εδώ πάνω υπάρχει λιακάδα παρόλον ότι πιο κάτω, μια φοβερή μπόρα προσπαθεί να ξεπλύνει την βρώμα… Ίσως να χρειάζεται να γίνει μια τεράστια βιβλικού τύπου πλημμύρα παρά μια πυρκαγιά…
Και λέω να μην χάνω την ενέργεια μου σκουπίζοντας το καρτερίμι, αφού σχεδόν όλα στη ζωή φαίνονται να γίνονται αυτόματα: Και η πυρκαγιά, και μπόρα και η λιακάδα! Αν επιθυμώ λιακάδα χρειάζεται να πάρω το μονοπάτι του βουνού… κι’ όποιος ακολουθήσει καλώς έχει. Μέσ’τις κοιλάδες οτι είναι να γίνει, θα γίνει… Αν διαθέτουμε κάπια ελευθερία στη ζωη είναι στο πως αντιδρούμε…
Και φαίνεται ότι το νόημα της ζωής είναι στ’ αλήθεια πολύ παράδοξο (όπως είναι και όλες οι σοφές αλήθειες: όχι σύμφωνα με τη λογική). Το πιο άξιο ζητούμενο σ’αυτή την παράδοξη και σύντομη ζωή φαίνεται να είναι η ποιότητα των μεταξύ μας σχέσεων. Ο «συνδετικός κρίκος», η μυστήρια δυναμική ενέργεια που παραδόξως τα συνδέει όλα, την λέμε Αγάπη…
Έτσι λοιπόν, φαίνεται οτι η μόνη θετική ενέργεια που μας απομένει να δημιουργήσουμε είναι (φαίνεται και σαν ευκαιρία), να ενώσουμε τα χέρια και μαζί να πάρουμε, με ελπίδα κι’ εμπιστοσύνη, το μονοπάτι προς την κορφή του βουνού, πάνω από τα μαύρα σύννεφα… «Παράδοξον μεν, αληθινόν δε».
