Η κρίση δεν είναι (μόνο) οικονομική-Η Ελλάδα χρειάζεται ουσιαστικές αλλαγές
Πήραμε ως λαός κάποιο μάθημα από την οικονομική κρίση;
Η εμμονή με τη θετική εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών και η βαθιά ασθένεια της χώρας από τη στιγμή ίδρυσης του ελληνικού κράτους.
Θέλω να ομολογήσω πως δεν αντέχω άλλο τις συζητήσεις για τον τρόπο σωτηρίας της Ελλάδας, με επίκεντρο αποκλειστικώς και μόνον την θετική εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών. Και τούτο επειδή θεωρώ πως δεν αντιληφθήκαμε καθόλου, ποια πραγματικά είναι η κρίση που βιώνουμε.
Από την πρώτη ημέρα που έγινε αντιληπτό -αρχές του 2010, και ιδίως τον Φεβρουάριο όταν ο Γ. Παπανδρέου επισκέφθηκε την Μόσχα και πληροφορηθήκαμε το παρασκήνιο αυτής της επίσκεψης- ότι οδηγούμαστε στο ΔΝΤ -και εκ των υστέρων πληροφορηθήκαμε ότι από τον Οκτώβριο του 2009, αμέσως με την εκλογή του, μας οδηγούσε προς τα εκεί, παραπλανώντας μας- όλες οι αναλύσεις περιστρέφονται γύρω από χρέος, το οποίο ανάγαμε στο ύψιστο ζήτημα της κοινωνικής και εθνικής μας ζωής.
Χάριν της συζήτησης, ας υποθέσουμε, ότι το πρόβλημα μας είναι οικονομικό. Και ότι κάποιος “από μηχανής” θεός θα αποπληρώσει το χρέος μας. Και από αύριο, αίρονται όλα τα επιβαρυντικά της τσέπης μας μέτρα και βρισκόμαστε στο 2008, όπου τα πράγματα μας τα παρουσίαζαν θετικά.
Θα έχουμε δηλαδή ένα κράτος, όπου για να δεχθούν οι όποιοι συνδικαλιστές να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις, θα υποχωρεί το κράτος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, ικανοποιώντας και παράλογα αιτήματα. Το δημόσιο θα διογκώνεται με προσλήψεις και επίδειξη εύνοιας σε “ημέτερους” κλάδους ενισχύοντας τα Ταμεία τους από τον κρατικό προϋπολογισμό -δηλαδή από το δικό μας πορτοφόλι- και για να μη μακρηγορώ θα εξακολουθήσουμε να ζούμε με όλες τις παθογένειες που μας έφεραν στα Μνημόνια. Μαζί βέβαια με τα “φακελάκια” διαφθοράς που έχουν κατακλύσει την δημόσια και ιδιωτική μας ζωή.
Αυτό εννοούμε όταν λέμε πως θα σωθεί η Ελλάδα, αν ελαφρύνει ή και αποπληρώσει τα χρέη της; Η σωτηρία, δηλαδή, είναι η επαναφορά στην προ μνημονίων εποχή; Αν το παραδεχθούμε αυτό, θα σημαίνει ότι μάθαμε να ζούμε στο βούρκο και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στον καθαρό αέρα.
Δεν είναι οικονομικό το πρόβλημά μας. Επαναλαμβάνω συνεχώς, με φόβο κόπωσης των αναγνωστών, ότι η οικονομική δυσπραγία είναι το σύμπτωμα, δεν είναι η ασθένεια. Αυτή έχει βαθιές ρίζες, είναι πολύμορφη και κατατρώγει τις σάρκες μας, εδώ και δεκαετίες – για να μη πω από τη στιγμή ίδρυσης του κράτους μας σε σαθρά θεμέλια, σκοτώνοντας τον Κυβερνήτη που επιχειρούσε να βάλει μια τάξη.
Το μικρόβιο που προκάλεσε την οικονομική κρίση είναι η απουσία πολιτικής. Όχι κάποιας πολιτικής, αλλά καθ’ ολοκληρίαν της πολιτικής. Αυτής, που θα οργάνωνε το κράτος με ισονομία, ισοκρατία και ισηγορία, τις βασικές θεμελειώδεις αρχές της Δημοκρατίας, και τις οποίες γνώριζε προφανώς ο Μακρόν μιλώντας στην Πνύκα, εκεί που ήταν η εστία τους, και οι οποίες δυστυχώς περιφρονήθηκαν και παραμερίστηκαν.
Το κενό κατέλαβαν νεοφανείς θεωρίες ή παρωχημένες ιδεοληψίες, καταδικασμένες από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι δήθεν προοδευτικοί για να εξουσιάζουν τους λαούς προς όφελός τους.
Η απουσία πολιτικής έφερε φυσικά την έλλειψη πολιτικών προσώπων. Και στη θέση τους εμφανίσθηκαν οι “δήθεν”, κατά κανόνα αφισοκολλητές κομμάτων ή παρατρεχάμενοι των κομματικών γραφείων, ή κληρονόμοι εδρών. Και το σύστημα βέβαια, το οποίο τέτοιους “πολιτικούς” χρειάζεται για να τους κατευθύνει, τους ανέδειξε σε “πολιτικές προσωπικότητες”.
Και αν επεκταθούμε στους άνω των 10.000 κομματικούς-κυβερνητικούς συμβούλους, που ακολουθούν το κόμμα στην εξουσία, πολλοί από τους οποίους δεν θα είχαν θέση κλητήρα σε επιχείρηση, τότε θα συμφωνήσουμε πιστεύω, ότι εκεί βρίσκεται η ασθένεια. Και φυσικά, όταν αυτού του είδους “πολιτικοί” μας εκπροσωπούν, δεν είναι περίεργο που οδήγησαν την οικονομία στη γνωστή κατάσταση.
Η απουσία της πολιτικής, έφερε την ανομία με όλα τα συνεπακόλουθά της. Και οδηγηθήκαμε στην σήψη της κοινωνίας μας, που αυτή έφερε την οικονομική κρίση.
Η σωτηρία της Ελλάδας δεν θα προέλθει ούτε από τα μνημόνια ούτε από τα αντι-μνημόνια. Θα προέλθει από την απόφασή μας να ξαναγυρίσουμε στον ελληνικό τρόπο ζωής, της εντιμότητας και της αξιοπρέπειας. Όταν η κοινωνία καυτηρίαζε τον παραβάτη, και όχι τον έντιμο, ως συμβαίνει σήμερα, επειδή θεωρείται βλάκας που δεν κλέβει κι αυτός όπως οι άλλοι.
Μακεδών
Πηγή
