Γράφει ο Άγγελος Στάγκος
«Οταν το ράσο γίνεται σημαία, τότε η νίκη είναι βεβαία», φώναζαν προχθές στο συλλαλητήριο.
Θα ήταν, όμως, πολύ λιγότερο βέβαιοι αν έριχναν μια ματιά στην αστυνομική τους ταυτότητα: Δεν θα έβλεπαν πουθενά το «Χ.Ο.», η απαλοιφή του οποίου (σύμφωνα τουλάχιστον με όσα εκήρυσσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που χοροστατούσε στις λαοσυνάξεις) απειλούσε με αφανισμό την Ορθοδοξία και σύμπαντα τον ελληνισμό. Ούτε η Ορθοδοξία χάθηκε (έστω αυτή που διακονεί η πολιτευόμενη ιεραρχία) ούτε ο ελληνισμός, που δεν ταυτίζεται μονοσήμαντα μαζί της. Κι αυτό δεν έγινε επειδή το 2000 ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος μετέφερε στο Σύνταγμα το λάβαρο της Αγίας Λαύρας. Αλλά επειδή ουδείς (οι Δυτικοί, οι κατηραμένοι οπαδοί του Διαφωτισμού, οι σιωνιστές, ο Σόρος) συνωμοτούσε εναντίον μας.
Ή μήπως όχι; Μήπως όλοι αυτοί οι βδελυροί συνωμότες έχασαν τότε, επανέρχονται όμως τώρα δριμύτεροι και δολιότεροι; Ετσι φαίνεται. Δηλαδή έτσι κήρυξαν στο Σύνταγμα οι ομιλητές, από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γ. Κασιμάτη έως τον Γ. Πατούλη (ήδη προβάρει τη στολή του δημάρχου Αθηναίων) και τη Γ. Μπιτάκου. Ποιος απ’ όλους εξαπέλυσε τους εθνικιστικότερους μύδρους; Δεν είναι αυτό το σωστό ερώτημα. Ολοι τους, πλην του κ. Θεοδωράκη, σφράγισαν την προσωπική τους και μόνο μικροϊστορία, μιλώντας σε ένα ακροατήριο που δεν θα μπορούσε να τους το προσφέρει ούτε η πιο ναρκισσιστική τους φαντασίωση.
Αντίθετα, ο οικείος Μίκης έχει ήδη σφραγίσει την ιστορία του τόπου με τις λαμπρές στιγμές του αλλά και με τις πολύ λιγότερο λαμπρές, όχι και λίγες. Συγκίνησε, παρηγόρησε, ενθουσίασε – και πλήγωσε πολλούς, ανάμεσά τους και το είδωλό του, αυτό που ο ίδιος φιλοτέχνησε. Το πλήγμα που κατάφερε προχθές στο είδωλό του δεν ήταν το πρώτο. Ηταν το ασύγκριτα βαρύτερο, όπως θα συμφωνούσαν και όσοι του έχουν συγχωρήσει πολλά μέχρι τώρα, και πρωτίστως την ευκολία του ν’ αλλάζει ρόλους (πολιτικούς και κομματικούς), και να θέλει πάντα να γίνεται πιστευτός σαν Αγγελος της Αληθείας. Υπό το σύνθημα «Μίκη, αλλάζεις την Ιστορία», την άλλαξε πράγματι, και μαζί της και τη γεωγραφία, υιοθετώντας τη σοβινιστική κραυγή «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Αυτός που κάποτε ήθελε «συνομοσπονδία με τα Σκόπια», εμπνέει τώρα τον Η. Κασιδιάρη.
Και κάτι για τον όγκο: Περιττοί οι τοπογράφοι. Αν ήταν όντως ένα-ενάμισι εκατομμύριο κόσμος, ο κ. Μητσοτάκης θα είχε απαιτήσει εκλογές από τις 3 μ.μ. της Κυριακής. Για να προλάβει και τον κ. Σαμαρά.
