Όσοι ξέρουν από καλό management, λένε πως ποτέ δεν αφήνεις πολλές γυναίκες μόνες σ’ έναν εργασιακό χώρο, δίχως να βάλεις ανάμεσα τους κάποιον (ταλαίπωρο) άντρα που λειτουργεί εξισορροπητικά.
Διαφορετικά, είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου. Τώρα λοιπόν που άδειασε μια θέση στο υπουργείο εργασίας, ας χώσει εκεί ο Πρωθυπουργός κάποιο αρσενικό, ώστε να πάψει η γελοία πολεμική κατάσταση που επικρατούσε ως χθες με τις υπουργίνες, τις αναπληρώτριες και τις υφυπουργίνες.
Διότι για όσους δεν το ξέρετε, η Έφη δεν μιλούσε στην Ράνια, η Ράνια δεν μιλούσε στην Θεανώ και η Θεανώ δεν μιλά στην Έφη. (Ο Πετρόπουλος φαίνεται ότι έχει κρυφτεί σε μια γωνιά άλλου κτιρίου και κάνει το κορόιδο, όχι αδίκως ο άνθρωπος μέσα σε τέτοια θύελλα.) Όχι ότι με νοιάζουν οι σχέσεις ανάμεσα στις κυβερνητικές (που υπουργοποιήθηκαν με ταγάρια κι τώρα είναι μέσα στο εισαγόμενο συνολάκι και το μπότοξ), τα επισημαίνω για το εύρυθμο της λειτουργίας αυτού του ρημαδιασμένου του υπουργείου εργασίας που έχει τα ασφαλιστικά μας και τα εργασιακά μας. Δεν παίζουμε μ’ αυτά.
Εγώ πρωτάκουσα για κάποια Αντωνοπούλου που το ‘παιζε ειδήμων σε θέματα ανεργίας από κάποιους παροικούντες στην συμβολή Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Πατησίων. Ήρθε πριν λίγα χρόνια από την Αμερική ως συνεργάτιδα(;), σύμβουλος(;), ερευνήτρια(;) για ζητήματα ανεργίας του Προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου. Προφανώς η ΓΣΕΕ ήταν μικρό στέκι για τις φιλοδοξίες της, η Κουμουνδούρου που δεχόταν όποιον της χτυπούσε την πόρτα, της φάνηκε μάλλον προσφορότερη. Δεν ξέρω αν εκτιμήθηκαν οι ικανότητες της για να μπει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ή αν αυτό έγινε λόγω του συζύγου της που κανόνιζε επαφές του Τσίπρα με τους ιμπεριαλιστές Αμερικάνους. Την θυμάμαι πάντως εκείνη την πρώτη περίοδο να μιλά σπαστά ελληνικά, ένα είδος Τσακαλώτου δίχως το χιούμορ του, ανέκφραστη και με χαρακτηριστικά σκληρό βλέμμα.
Αυτά που έλεγε για την αντιμετώπιση της ανεργίας (μιλάμε τώρα για το 2015) μου είχαν φανεί ανοησίες, πλην όλοι τους τότε έλεγαν ασυναρτησίες και ανεφάρμοστες θεωρίες. Όταν η Ράνια άρχισε να ασκεί εφαρμοσμένη πολιτική, θυμάμαι ότι υπήρχε μία ακόμα γυναίκα στο υπουργείο της, παλαιόθεν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που ονομαζόταν Δήμητρα Χαλικιά και ήταν γενική γραμματέας της. Αυτή λοιπόν, μετά από ένα διάστημα συνεργασίας μαζί της, κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του υπουργείου και κραδαίνοντας διάφορους φακέλους φώναζε «εδώ την έχω την…». Όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου τα άκουγαν αυτά, βγήκαν και στις εφημερίδες άλλωστε. Τότε, Οκτώβρη του 2016, διέρρευσε στις εφημερίδες μια επιστολή που έστειλε η Χαλικιά στον πρωθυπουργό, στην οποία κατήγγειλε την Αντωνοπούλου ότι μοίραζε χρήμα με απ’ ευθείας αναθέσεις και ευνοούσε σκανδαλωδώς συγκεκριμένα ιδιωτικά ΚΕΚ δίνοντας τους κοινοτικά κονδύλια. Αποτέλεσμα της καταγγελίας ήταν να …εκπαραθυρωθεί η Χαλικιά και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αν τα έλεγε σήμερα που έχουμε πάρει χαμπάρι τι κουμάσια κυκλοφορούν στην κυβέρνηση, η τύχη αυτών των καταγγελιών θα ήταν άλλη. Τότε όμως όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε το ηθικό πλεονέκτημα.
Εν’ πάσει περιπτώσει, δεν ξέρω αν και ο σύζυγος της θα παραμείνει υπουργός ή θα τον στείλουν κι αυτόν στα αζήτητα στον διαφαινόμενο ανασχηματισμό. Αυτό που είμαι πεπεισμένος είναι ότι η κυρία Αντωνοπούλου ήξερε πολύ καλά τι έκανε, είχε την αλαζονεία της αμερικανοφερμένης που ήρθε να μας σώσει και απαιτούσε να πληρωθεί αδρά, δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα τα χρόνια της υπουργίας της (όπως φάνηκε απ’ την μυθική της ανακοίνωση) και αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα πολιτικών τενεκέδων που κατσικώθηκαν πάνω στον σβέρκο μας παριστάνοντας τους αντισυστημικούς, τους αριστερούς και τους σωτήρες μας. Να μου το θυμάστε, το ζεύγος θα ξαναγυρίσει στο Μανχάταν αηδιασμένο από την αχαριστία μας. Και καλά θα κάνει εδώ που τα λέμε…
