Το διαβάσαμε και το αναδημοσιεύουμε
Ο ΕΝΦΙΑ ζει και βασιλεύει.
Τα διόδια και αυξήθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν.
Η ανεργία θεριεύει, το ίδιο και η μετανάστευση των νέων μας.
Οι «προσφυγικές» ροές συνεχίζονται με καταρρακτώδεις ρυθμούς.
Οι πρώτες κατοικίες πλειστηριάζονται και οι μισθοί κατάσχονται.
Οι συντάξεις έχουν τσεκουρωθεί, και έπεται συνέχεια.
Ο μέσος μισθός είναι δεν είναι 480 ευρώ, κι αυτά μεικτά.
Οι φόροι και τα χαράτσια επί παντός επιστητού πέφτουν σαν χαλάζι. Μετά τις πλαστικές σακούλες θέλουν να φορολογήσουν και τα κατοικίδια, ακόμη και τα καναρίνια.
Το μνημόνιο είναι ακόμη εδώ, ενωμένο δυνατό.
Η εγκληματικότητα είναι στα κόκκινα με εισβολές αδίστακτων Γεωργιανών αλλά και κάθε καρυδιάς καρύδι σε σπίτια, με σιδερώματα γιαγιάδων, χώρια οι δολοφονίες των νοικοκύρηδων, που δεν κάνουν πως κοιμούνται όπως τους ζητά ο Τόσκας. Μόνη αντίδραση αρμοδίου, εκείνη του Πόρτα Πόρτα, αντιπροέδρου της Βουλής, που θέλει να διδάσκονται πολεμικές τέχνες οι παππούδες στα ΚΑΠΗ για να γλιτώνουν από τις επιθέσεις.
Οι Ρουβίκωνες και οι κάθε λογής μπαχαλάκηδες κάνουν ντου όπου και όποτε θέλουν, και κανενός αρμόδιου το αυτί δεν ιδρώνει.
Το ποδόσφαιρό μας είναι για τα πανηγύρια και οι «κακοί κσαίνοι» εξετάζουν το ενδεχόμενο αποκλεισμού μας από κάθε διεθνή διοργάνωση.
Οι Τούρκοι έχουν φυλακίσει δυο στρατιωτικούς μας, που απλά έκαναν το καθήκον τους.
Ο Κοτζιάς έχει ήδη δώσει το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (σύνθετο ή μη δεν έχει σημασία) στους Σκοπιανούς.
Οι Τούρκοι μας περιπαίζουν και μας απειλούν καθημερινά.
Οι ΑΟΖ μας είναι «κλινικά νεκρές».
Τα Ίμια είναι πλέον και επίσημα αμφισβητούμενα, και έπεται το … Καστελόριζο.
Η αστυνομία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, πλην της τροχαίας, που κάνει μπλόκα μπας και εισπράξει έμμεσους φόρους για να πληρώνεται ο Καρανίκας και η Νοτοπούλου.
Η Θεσσαλονίκη τους ενός εκατομμυρίου πληθυσμού έμεινε σχεδόν μια βδομάδα χωρίς νερό.
Η ακρίβεια αγγίζει ταβάνι, αν και δεν έχουμε πληθωρισμό και είμαστε στο «κλειδωμένο» ευρώ.
Τα κάπιταλ κοντρόλς, που θα διαρκούσαν μερικούς μόνο μήνες, συνεχίζουν κανονικά.
Και άλλα πολλά τέτοια, που τα θυμήθηκα πρωί πρωί όταν μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια συναδέλφων μου πριν από τρία χρόνια: «Έλα μωρέ, ας δοκιμάσουμε και τον Αλέξη… εξάλλου πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα»;
Έλα μου ντε…
