Πολύς χρόνος δε μας απομένει. Την απόφαση που πάρθηκε, μέσω πολλών αντεγκλήσεων, η υπερθέρμανση του κλίματος να μην υπερβεί τους 2° βαθμούς Κελσίου, μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έναν εμπαιγμό απέναντι στην ανθρωπότητα.
Το έτος 1930 έπληξε την ηπειρωτική Ευρώπη μία τρομερή καταιγίδα, διαφορετική από τις προηγούμενες, αφήνοντας πίσω της μεγάλες καταστροφές. Τότε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προειδοποίησε τους συμπατριώτες του, να είναι προετοιμασμένοι γιατί μελλοντικά θα αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα. Πολλοί δεν τον πίστεψαν, τουναντίον, τον εξόργισαν με την αναποφασιστικότητα τους. Η απάντησή του στη χαλαρή τους αντίδραση ήταν:
Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημιμέτρων, της αναβολής των λύσεων, και της καθυστέρησης φτάνει στο τέρμα της. Από εδώ και στο εξής τη θέση της θα την πάρει η εποχή των επιπτώσεων. (Ουίνστον Τσόρτσιλ, 1936).
Σήμερα αποδεικνύεται, ότι η εποχή των επιπτώσεων έφτασε. Οι ηγέτες, των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών, πιθανώς ένεκα πολιτικού κόστους, ή σίγουρα επειδή απέναντί τους έχουν έναν υποβολέα που τους διαβάζει τι θα πρέπει να διαπραγματευτούν και να δηλώσουν, φεύγουν από το κάθε συνέδριο, δήθεν απογοητευμένοι ή ικανοποιημένοι για κάτι που δεν πέτυχαν, όπως έγινε και φέτος το Δεκέμβριο στη Κοπεγχάγη . Στόχος τους είναι η ανάπτυξη και το κέρδος χωρίς όρια. Τα ημίμετρα που αποφάσισαν να πάρουν δε φτάνουν για να προλάβουμε μία καταστροφή. Το κλίμα δεν παίζει την κολοκυθιά. Ποιοι θα πληρώσουν τα επακόλουθα αυτής της καταστροφής; Αυτοί σίγουρα όχι… Αντιθέτως, είναι γνωστό, ότι αυτοί θα αποκομίσουν πάλι κέρδη. Το παγκόσμιο κεφάλαιο κερδίζει από τις καταστροφές, αυτό θα γίνει και τώρα εφόσον εμείς αδρανούμε και αδιαφορούμε. Μην περιμένουμε να έρθει το 2020, όσο συντομότερα περιορίσουμε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, τόσο μεγαλώνουν οι ελπίδες να γλιτώσουμε από τους μεγάλους καύσωνες, τις πλημμύρες, τη ξηρασία, τις επιδημίες και τις ασθένειες, και την εξαφάνιση πολλών παραθαλάσσιων περιοχών. Εκτός όλων αυτών να υπολογίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κύμα προσφυγιάς, που για να επιζήσει, θα προσπαθήσει να εγκατασταθεί στις βόρειες περιοχές του ημισφαιρίου, κι αυτό μπορεί να προξενήσει και πολέμους. Ο πληθυσμός του πλανήτη ήδη έφτασε στα 7 δισεκατομμύρια, και μ’ αυτό το ρυθμό αύξησης στα μέσα του αιώνα ίσως να περάσουμε τα 10 δισεκατομμύρια. Αν κοιτάξουμε στο βάθος της ιστορίας, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες κρίσεις και καταστροφές τις οποίες εμείς σήμερα αγνοούμε. Οι ανέσεις και οι ψευδαισθήσεις που ζούμε δεν μας βοηθούν να δούμε την πραγματικότητα. Πιστεύουμε, ότι, όπως είναι το σήμερα, θα είναι και το αύριο κι όλα θα πάνε καλά.
Δεν πιάνουμε τα σήματα που μας στέλνουν το κλίμα, η μείωση των πηγών ενεργείας, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η αύξηση του πληθυσμού στη γη. Δεν διαπιστώσαμε, ότι με τον τρόπο που ζούμε, υπερβήκαμε τα όρια του καταναλωτικού συστήματος. Η οικονομική κρίση μας προειδοποιεί ότι δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό. Οφείλουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να δώσουμε μικρότερο βάρος στην ανάπτυξη και μεγαλύτερο στην ποιότητα. Εφόσον ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις της καθημερινότητας τότε θα πετύχουμε, να φτιάξουμε ένα δίκαιο δημοκρατικό μέλλον μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, τότε από κοινού μόνο θα μπορέσουμε να σώσουμε τον Πλανήτη και τη ζωή των παιδιών μας καθώς επίσης κι αυτών των επόμενων γενιών.
• (ppm = parts per million = μέρη στο εκατομμυριοστό)