«Διάσωση» από Ευρωζώνη και ΔΝΤ – Τέλος εποχής

Tου Γεωργίου Στάικου

Η προσφυγή στην Ευρωζώνη, με συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), και η συνακόλουθη απώλεια ανεξαρτησίας της χώρας μας, εν μέσω μιας απίστευτης οικονομικής χρεοκοπίας και εν όψει ενός σκοτεινού και αβέβαιου μέλλοντος, δείχνουν την παταγώδη αποτυχία της προ τριακονταετίας επιλογής για ένταξη στην ΕΟΚ τότε, αλλά και στην ΕΕ και στην ΟΝΕ αργότερα. Από 25% επί του ΑΕΠ που ήταν το δημόσιο χρέος το 1980, έφτασε σήμερα το 125%, ενώ από 5.5 % που ήταν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας μεταξύ 1950 και 1980, υποχώρησε στο αναιμικό 2,0 % κατά την περίοδο 1980 – 2010, που κι αυτό θα το χάσουμε σίγουρα κατά το μεγαλύτερο μέρος στην οδυνηρή φάση «προσαρμογής» που μας περιμένει.

Τελικό και ασφαλές συμπέρασμα, η ένταξη στη ΕΟΚ υπήρξε για την Ελλάδα μια αναπάντεχη, μια εκκωφαντική αποτυχία. Η ένταξη στην ΕΟΚ, επιλογή και έργο ζωής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν δούλεψε! Όχι μόνο δεν απέφερε τα αναμενόμενα αλλά, σήμερα γίνεται φανερό ότι, έχει θέσει σε κίνδυνο την ίδια την ανεξάρτητη πορεία της χώρας, που κλυδωνίζεται με τρόπο που κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε διανοηθεί. «Θα τους ρίξω στη θάλασσα και θα μάθουν κολύμπι» ήταν η προσφιλής του φράση όταν τον ρωτούσαν «πως θα ανθέξουμε» στο δύσκολο ανταγωνιστικό περιβάλλον των ανεπτυγμένων Ευρωπαϊκών χωρών, που συγκροτούσαν την τότε ΕΟΚ. Δυστυχώς, τόσο η ερώτηση όσο και η απάντηση, ήσαν λανθασμένες. Ο Καραμανλής δεν μας έριξε το 1981 στη θάλασσα, όπως νόμιζε, αλλά στην πισίνα! Αυτή είναι η αλήθεια, μας πήρε από τη θάλασσα, όπου κολυμπούσαμε με επιτυχία, όπως δείχνει η ηρωική πορεία 1950 -1980, και μας έριξε στην «προστατευτική» πισίνα της ΕΟΚ, όπου ξεχάσαμε να κολυμπάμε, όπως δείχνει η σημερινή χρεοκοπία. Φύγαμε από την πραγματικότητα της ανταγωνιστικότητας και της επιβίωσης στο σκληρό διεθνές περιβάλλον και μπήκαμε στο απάνεμο λιμάνι της Ευρωπαϊκής προστασίας. Ξεχάσαμε τη δουλειά μας, και μάθαμε στα «πακέτα», στις επιδοτήσεις, στο δανεισμό και στη διαφθορά! Η πορεία μας από το 1981 και μετά είναι μια σκέτη αποτυχία. Από την ταχύτερα αναπτυσσόμενη χώρα που ήμαστε μέχρι τότε, γίναμε ουραγός και επαίτης, περιήλθαμε τέλος στην κοινή χλεύη.

Είναι φανερό ότι μια εποχή τέλειωσε, μια εποχή άκοπων προσδοκιών και αστήριχτων ελπίδων. Ας ελπίσουμε ότι θα βάλουμε μυαλό, θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή δουλειάς, σοβαρότητας και αλήθειας. Τα ψέματα τέλειωσαν!