Την ώρα που η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη!
Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα δικά τους ΜΜΕ, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).
Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.
Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν μανιωδώς τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους. Διαφωνούν δε μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, ως προς το «μείγμα πολιτικής» – με κριτήριο φυσικά την κομματική τους πελατεία.
Με δεδομένο τώρα το ότι, τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα σήμερα εφαρμόζουν αποδεδειγμένα καλύτερα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αφού δεν επιτρέπουν άλλες πιο ριζοσπαστικές επιλογές στις μάζες, προτιμούνται καλύτερα από τις ελίτ – έως ότου βρεθεί κάτι που θα τις συμφέρει περισσότερο.
Περαιτέρω, όλες αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν συναισθήματα αδυναμίας στους λαούς – οι οποίοι κατανοούν πως με τις εκλογές δεν επηρεάζουν καθόλου την πολιτική της χώρας τους. Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην Ελλάδα, όπου οι Πολίτες επέλεξαν ένα κόμμα που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τους υποσχέθηκε – χωρίς να διστάσει να τους προδώσει, μαζί με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα.
Έτσι έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι θέλουν να αντιδράσουν στη ληστεία μιας από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο για να το κάνουν – οπότε απογοητεύονται, εξοργίζονται και μισούν όλους τους Θεσμούς του κράτους τους. Φοβούνται δε πολύ σωστά πως σύντομα οι συνεργάτες των πιστωτών, οι πολιτικοί, θα μπουν ακόμη και μέσα στα σπίτια τους, κλέβοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν – υπενθυμίζοντας πως δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι Πολίτες τους.
Κινητοποιούνται όμως μη εποικοδομητικά, καθώς επίσης με ένα αυτοκαταστροφικό μένος, κατηγορούν χειραγωγούμενοι τους εαυτούς τους για τα δεινά της πατρίδας τους και επιτίθεται ο ένας εναντίον του άλλου, με διάφορους τρόπους. Ορισμένοι δε αναζητούν κάποιον «προικισμένο» ηγέτη, ο οποίος θα τους σώσει – παρά το ότι γνωρίζουν πως το σύστημα δεν επιτρέπει σε κανέναν εχθρό του να ανέλθει στην εξουσία ενώ, εάν τα καταφέρει, τότε τον εξημερώνει (ντρεσάρει) αφού είναι αδύνατον να διατηρηθεί στη θέση του (καρέκλα) χωρίς να χρηματοδοτηθεί/στηριχθεί από το ίδιο.
Στα πλαίσια αυτά, είναι ανόητο να ερωτάται κάποιος γιατί δεν πολιτεύεται, όταν δεν πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει το σύστημα μέσω της εκλογικής διαδικασίας, αλλά μόνο από τις μαζικές κινητοποιήσεις των Πολιτών – όπως είναι η συλλογική αποχή από τους χώρους εργασίας, από τις τραπεζικές συναλλαγές κοκ. με βασικά αιτήματα την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την κατάργηση των εγκληματικών μνημονίων, την εκδίωξη της Τρόικας, την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας κοκ.
Συμπερασματικά λοιπόν, στις χώρες της Δύσης οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές μέσα από τις εκλογές – επειδή οι κυριαρχούσες ελίτ ελέγχουν όποιον τις κερδίσει. Οι εκλογές δίνουν μεν την εντύπωση της Δημοκρατίας, αλλά η ψήφος των ανθρώπων δεν αλλάζει τις πολιτικές που ευνοούν τις ελίτ. Ως εκ τούτου, η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη, δεν εφαρμόζεται ποτέ.
