Πριν από μερικές ημέρες γράφαμε για τον κορυφαίο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και δεν είναι άλλος από τον μιθριδατισμό.
Ο εθισμός σε πράγματα αδιανόητα άλλες εποχές απειλεί να τινάξει στον αέρα τη Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανάπτυξη της χώρας, την ίδια της την ταυτότητα.
Όλα τα κόμματα μεταπολιτευτικά έχουν ευθύνες, όμως, στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Κι αν είναι κάτι που θα αφήσει ως βαριά κληρονομιά ο κ. Τσίπρας με το συνεταιράκι του είναι η αίσθηση ότι όλα είναι επίπεδα, ότι δεν υπάρχουν γωνίες, ότι θα παγιωθεί η αντίληψη αυτή που λέει «έλα μωρέ και τι έγινε; Δεν είναι κάτι σπουδαίο, θα το ξεχάσουμε γρήγορα».
Η αίσθηση του εφήμερου όπου τα πάντα γίνονται πρώτη είδηση, στη συνέχεια ξεχνιούνται, έρχονται τα ίδια ή άλλα και ο κόσμος συνηθίζει χωρίς να αντιδρά. Είναι η μέγιστη στρατηγική αποπροσανατολισμού, αποχαύνωσης και ισοπέδωσης μιας κοινωνίας που είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια δεν θα αντιστέκεται ακόμη και στα πιο τρομακτικά.
Η υπόθεση Κουφοντίνα είναι μια τέτοια. Οι νέες γενιές δεν ξέρουν ότι αυτός ο τύπος είναι ο μεγαλύτερος κατά συρροή δολοφόνος που βρίσκεται εν ζωή στην Ελλάδα. Ανεξαρτήτως αν βάζει στα εγκλήματά του ιδεολογική κουκούλα, τα εγκλήματα είναι εγκλήματα και οι νεκροί παραμένουν νεκροί. Όταν λοιπόν οι νέοι βλέπουν έναν ασπρομάλλη να βγαίνει συγκινημένος, να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, το παιδί του, τους συντρόφους του, να τρώει στην ταβέρνα, να επιστρέφει στην ώρα του στη φυλακή, είναι δεδομένο ότι τον «αθωώνει» υποσυνείδητα. Και σε λίγο καιρό θα ξαναζητήσει άδεια, θα ξαναβγεί, μέχρι που κάποια στιγμή θα του απονείμουν και χάρη.
Αντίστοιχα τα εγκλήματα των νέων τρομοκρατών συνηθίζονται μιας και τα βλέπουμε καθημερινά. Πυροβολεί κάποιος τρελός αστυνομικό, του πετά μολότοφ, καίει τα πάντα αλλά είναι μια τόσο συνηθισμένη εικόνα που λες «ε και τι έγινε; Τα ίδια είδαμε και το προηγούμενο Σάββατο», σαν ταινία στην τηλεόραση.
Ακόμη και τα ειδεχθή εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, τις δολοφονίες, τους βιασμούς τους αντιμετωπίζουμε παθητικά αφού παίρνουν τέτοια δημοσιότητα, γίνονταιlifestyle, γίνονται…mainstreamπου λένε και οι νέοι, ώστε δεν μας κάνει καμιά εντύπωση.
Άπειρα είναι τα παραδείγματα του μιθριδατισμού. Από τους γκέι στην τηλεόραση ή στις παρελάσεις, μέχρι το… τρίτο φύλο που είναι ανάμεσά μας και πιστεύουμε μάλιστα ότι είναι χιλιάδες που ξαφνικά φανερώθηκαν. Κι από τη βία στα γήπεδα μέχρι το ξύλο στις οικογένειες.
Ή την συμπεριφορά των αριστερών ή του Καμμένου στον πολιτικό στίβο που απαξιώνει ακόμη περισσότερο το σύστημα.
Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα, η δημοκρατία έχει γίνει λάστιχο, η δικαιοσύνη έχει χάσει το νόημά της, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν διαρραγεί. Πανανθρώπινες αξίες και παραδόσεις μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα ή σε ξεπερασμένες αντιλήψεις. Λέξεις όπως τιμή, ηθική, ιδεολογική σταθερότητα, διαφάνεια, δίκαιο έχουν φύγει από την καθημερινότητά των Ελλήνων ή τουλάχιστον των περισσότερων.
Κι εδώ είναι η ευθύνη των κυβερνώντων, πέραν βεβαίως της ατομικής και οικογενειακής ευθύνης. Όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί καταπατούν κάθε αξία, όταν το σχολείο, σκοπίμως δεν προάγει αυτές τις ηθικές αξίες αλλά αντίθετα απαξιώνει τα πάντα, ισοπεδώνει τα πάντα, δεν δημιουργεί κανονικά πρότυπα και αφήνει τους διάφορους πολιτικούς ή τους διάφορους Κουφοντίνες να βγαίνουν μπροστά, τότε μην περιμένουμε πολλά.
Η ζημιά που γίνεται αυτή τη χρονική περίοδο στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο και θα την πληρώνουμε για χρόνια. Θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πολύ χειρότερη πατρίδα από αυτήν που παραλάβαμε.
