Από το antinews.gr

Τι είναι η πατρίδα και ο πατριωτισμός; Μην είναι τα άπαρτα βουνά και οι θάλασσες; Μην είναι οι κάμποι;

Μήπως είναι οι άνθρωποι που συγκροτούν μια χώρα και την αγαπούν γι’ αυτό που είναι;

Χιλιάδες ερμηνείες θα μπορούσε να δώσει κανείς για την πατρίδα και για τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Η χθεσινή συγκέντρωση ήταν ένα πατριωτικό γεγονός που έγραψε ιστορία, όσο κι αν θέλει κανείς να το υποβαθμίσει ή να το «βρομίσει» με τις δικές του απόψεις, αριστερές ή ακροδεξιές.

Το γεγονός ότι μετά από καιρό τόσος πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε για συγκεκριμένο σκοπό, ακομμάτισμα, χωρίς άλλες σημαίες πέραν της ελληνικής, είναι από μόνο του σπουδαίο. Όποιος πήγε στο συλλαλητήριο θα κατάλαβε όχι από τον αριθμό των συμμετεχόντων, αλλά από τον παλμό, από τη βουβή οργή, από το έντονα φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα ότι μπορεί να υπάρχει πατριωτισμός και να δηλώνει κανείς πατριώτης χωρίς να ντρέπεται.

Ότι μπορεί να υπάρξουν ακόμη περισσότεροι Έλληνες που θα κρατούν την ελληνική σημαία ψηλά χωρίς να αισθάνονται ενοχικά ενώ αισθάνονται υπερήφανοι όταν σηκώνουν τη σημαία της ομάδας τους ή του κόμματός τους.

Κι από αυτές τις απόψεις, από την απενοχοποίηση δηλαδή του πατριωτισμού στην Ελλάδα, είναι επιτυχία το χθεσινό συλλαλητήριο.

Ωστόσο, δεν αρκεί μια εκδήλωση για να είναι κανείς πατριώτης. Δεν αρκεί σε καμιά χώρα oι πολίτες να σηκώνουν μια φορά το χρόνο τη σημαία ή να τη βάζουν στο μπαλκόνι τους. Δεν αρκεί να φωνάζουν συνθήματα για την Ελλάδα ή τη Μακεδονία προκειμένου να πάρουν τα «παράσημα» του πατριώτη.

Μην ξεχνάμε ορισμένα γεγονότα.

Πατριώτες δήλωναν κι εκείνοι που έκαναν δεκάδες διαδηλώσεις για τη λιτότητα και τη σκληρότητα των μέτρων.

Πατριώτες δήλωναν κι εκείνοι που χόρευαν στις πλατείες με το «όχι» του Τσίπρα που έγινε «ναι». Πατριώτες έλεγαν ότι το δημοψήφισμα είναι δημοκρατική έκφραση του λαού, όμως, σιώπησαν όταν ο πρωθυπουργός τους έφερε ένα χειρότερο μνημόνιο.

Και τέλος, πατριώτες δηλώνουν όσοι έχουν κάνει σύστημα την κλεψιά της εφορίας, την αυθαιρεσία στη δόμηση, το κυνηγητό των εφοριακών όταν τολμούν να κάνουν έλεγχο, την στρατηγική του «δεν πληρώνω» τίποτε γιατί το κράτος με κλέβει, επομένως θα το διαλύσω για να μάθει.

Μικρά ή μεγαλύτερα καθημερινά γεγονότα ενώνονται και συνθέτουν την έννοια του πατριωτισμού. Δεν είναι πατριώτης όποιος μια φορά στα 10 χρόνια τραγουδά τη Ρωμιοσύνη ή συγκινείται με τον Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό είναι διαστρέβλωση που δεν βγάζει σε καλό και γυρίζει τη χώρα πίσω.

Η απόδειξη του πατριωτισμού τέλος δεν είναι μόνο αν κληθεί ο καθένας μας να δώσει το αίμα του για την Ελλάδα. Είναι βεβαίως κι αυτό και είναι υπέρτατη θυσία που μένει στους αιώνες των αιώνων.

Αλλά σε περιόδους ειρήνης, που πιθανότατα όλοι εμείς δεν θα κληθούμε να πολεμήσουμε, άλλα είναι αυτά που «χτίζουν» την έννοια του πατριώτη.

Ακόμη και το γεγονός ότι δεν αφήνουμε κανένα Τσίπρα ή κανέναν άλλον πολιτικό να μας κοροϊδέψει, να μας πληγώσει, να μας εξευτελίσει, να μας υποβαθμίσει.

Η σημερινή κυβέρνηση το έκανε πολλές φορές αυτό κι εμείς τους το επιτρέψαμε. Δυστυχώς εμείς υποστείλαμε τη σημαία της χώρας επιτρέποντάς τους να είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τους Καρανίκες, τους Φίληδες, τους Γαβρόγλου, τους Φλαμπουράρηδες, τους Παρασκευόπουλους, τους Βαρουφάκηδες εμείς τους κάναμε ισχυρούς, εμείς τους ανεχόμαστε, όπως θα ανεχθούμε κι άλλους που θα ακολουθήσουν.

Μπορεί να φαντάζει απολίτικη αυτή η στάση, όμως, είναι η αλήθεια. Και δυστυχώς, στο πέρασμα των χρόνων στον πατριωτισμό βρήκαν καταφύγιο πολλοί παλιάνθρωποι, καιροσκόποι, παρτάκηδες αριστεροί ή δεξιοί. Πάντα με την ανοχή μας.

Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι την αυτοκριτική μας προτού συνεχίσουμε να δηλώνουμε πατριώτες και να υψώνουμε τη σημαία. Ευκαιριακούς πατριώτες η Ελλάδα δεν χρειάζεται. Μόνιμους έχει ανάγκη.