Του Αλέξη Παπαχελά

Εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει από πού γεννήθηκε τόσο μίσος στην ελληνική κοινωνία. Είναι όμως πολύ δύσκολο να προβλέψει πού θα οδηγήσει. 

Σίγουρα όχι σε κάτι καλό, εκτός αν βρεθούν πολύ αποφασισμένες και φωτισμένες ηγεσίες στο μέλλον που θα μπορέσουν να ξαναβάλουν το τζίνι του κακού μας εαυτού πίσω στο μπουκάλι. Το μίσος ξεχειλίζει στον δημόσιο διάλογο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παντού. Διαβάζει κανείς αδιανόητα, ψευδή και απάνθρωπα σχόλια για ανθρώπους που τίμησαν και βοήθησαν τη χώρα τους. Ακούει σαλεμένους ανθρώπους να επικροτούν τη βία και να θέλουν και άλλη…

Οι κυβερνώντες φέρουν τεράστια ευθύνη για αυτό το φαινόμενο. Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να το φουντώσουν όταν πρωτομπήκαν στην πολιτική σκηνή και στην περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα. Και τώρα με την πρώτη ευκαιρία ρίχνουν κυριολεκτικά στα σκυλιά ανθρώπους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς να νοιάζονται για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Μα δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά τα ίδια «σκυλιά» συνηθίζουν στο «αίμα της αρένας» και είναι αχόρταγα; Είναι ήδη στόχοι και οι ίδιοι, γιατί τα «σκυλιά» έχουν αχρωματοψία, τρώνε και δαγκώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους και ό,τι… πουλάει σαν θέαμα. Ο Τσίπρας που λάτρευαν χθες είναι τώρα ο Τσίπρας «όργανο του Σόρος και των Ρόθτσιλντ». Και ακόμη είμαστε στην αρχή γιατί η ατμόσφαιρα έχει γίνει τόσο τοξική που δεν χρειάζεται πια να μας ψεκάσει κανείς, έχουμε ήδη απασφαλίσει και ανοίξει τις πύλες του απέραντου φρενοκομείου.

Για να μην παρεξηγηθούμε, γιατί διάφοροι ερωτούν «μα δηλαδή δεν θέλετε την κάθαρση;». Κάθαρση ναι, με όρους κράτους δικαίου, με πραγματικούς ενόχους και όχι δίκες στο Κολοσσαίο.

Δεν βλέπω πώς θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο στον οποίο μπλέξαμε. Ισως χρειασθούμε ένα πραγματικό σοκ, για να αντιληφθούμε το πρόβλημα. Μία από αυτές τις μέρες, το άπλετο μίσος θα γίνει όπλο στα χέρια κάποιου που θα αποφασίσει να πάρει την κάθαρση στα χέρια του. Ο κίνδυνος, εδώ που έχουμε φτάσει, είναι μία μεγάλη μερίδα να τον χειροκροτεί και μία άλλη –εξίσου μεγάλη– να αδιαφορεί, γιατί έχουμε συνηθίσει στα πάντα στη χώρα όπου όλα επιτρέπονται.

Με αυτό το επίπεδο μίσους πάντως και αυτόν τον διχασμό, αποκλείεται να γίνουμε κανονική χώρα. Ας το καταλάβουν οι κυβερνώντες και ας κάνουν ένα βήμα πίσω για να τους ακολουθήσουν και οι απέναντι. Αν, βέβαια, τους ενδιαφέρει να κυβερνούν σε μια κανονική χώρα…