Συνέντευξη στη Φοίβη Πετροπούλου
Το ραντεβού με τον Γιάννη Βούρο, δόθηκε την Τρίτη στις 8.30 στο πολιτικό του γραφείο στην οδό Σολωμού στο κέντρο της Αθήνας. Όχι για να μιλήσουμε περί θεάτρου και τηλεόρασης όπως θα περίμενε κανείς, αλλά κυρίως για πολιτική. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν ότι κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής Β’ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ. Ήρθε η ώρα λοιπόν ένας άνθρωπος του θεάτρου και της τέχνης να μας μιλήσει για τα «κοινά».
Πώς είναι ένα τυπικό σας 24 ωρο πριν τις εκλογές;
Έχω υποστεί μεγάλη πίεση γιατί συνέπεσαν πράγματα μαζί. Δεν είχα υπολογίσει τις δύο σκηνοθεσίες που θα έχω για τον χειμώνα. Πέρα από το δικό μου έργο, ερωτικό, τρυφερό, κοινωνικό, που θα ανέβει, «το deadline» τέλος του Οκτώβρη, προέκυψε και μια συνεργασία για ένα παιδικό θέατρο, «τη Ραπουνζέλ» το οποίο το λατρεύω γιατί πιστεύω θα αναβαθμίσουμε το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα. Ήταν μια πρόκληση που προέκυψε, επομένως. Επίσης έχω ακόμα παραστάσεις των «δύο ορφανών». Ξαναρχίσαμε τα γυρίσματα της «πολυκατοικίας», αλλά αν εκλεγώ θα σταματήσω. Το θεωρώ πρόκληση να βρίσκομαι στο κοινοβούλιο και συγχρόνως να παίζω στη τηλεόραση. Και η προεκλογική δραστηριότητα. Όλα αυτά μέσα σ’ ένα 24 ωρο δεν χωράνε. Έχω πολύ καλούς συνεργάτες που τρέχουν τα θέματα εδώ στο γραφείο, οργανώνω επίσης πολύ καλά τις ώρες μου και λίγο πολύ τα έφερα σε μια ισορροπία. Από τις 5 του Οκτώβρη και μετά θα μπουν τα πράγματα στη σειρά. Είτε πια στην πολιτική σκηνή, είτε στη παλιά μου ζωή, την καλλιτεχνική πεπατημένη. Το θέατρο και να βγω βουλευτής, δεν θα το αφήσω. Το δίωρο του θεάτρου το βράδυ θα είναι εκτόνωση για μένα, να είμαι με τα φιλαράκια μου πάνω στη σκηνή.
Πώς ξεκίνησε το κεφάλαιο πολιτική;
Εγώ δεν προέκυψα μέσα στην πολιτική σαν αλεξιπτωτιστής. Από τα 17 μου χρόνια είμαι ενταγμένος στο τότε παράνομο αθλητικό κίνημα και μετά στα φοιτητικά μου χρόνια. Με πολλούς συνδικαλιστικούς αγώνες και διεκδικήσεις κοινωνικές. Με έντονη δράση, αλλά εκτός πολιτικής σκηνής. Γύρω στα 30 αποφασίζεις ότι πρέπει να κάνεις μια καριέρα, μια οικογένεια. Μου προέκυψε τελευταία, γιατί αισθάνθηκα απελπισμένος, απογοητευμένος, θυμωμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα. Και μέσα από μία συνειδητή επιλογή σου προκύπτει ότι πρέπει να ασχοληθείς ξανά με αυτόν τον χώρο, προκειμένου να συμβάλλεις στο σταμάτημα αυτής της κατρακύλας. Νιώθω υπεύθυνος για τα πράγματα που συμβαίνουν. Η γενιά των 50 ρηδών, η δική μου αποφάσισε να ξαναμπεί στα πράγματα και καλά έκανε! Διαφωνώ με όσους λένε όχι στην πολιτική, όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Διαφωνώ με όσους δεν πάνε να ψηφίσουν και είναι μηδενιστές.
Σε ποιον τομέα βλέπεις τον εαυτό σου να συνεισφέρει πολιτικά;
Το κομμάτι που νομίζω ότι μπορώ να προσφέρω και θα ήθελα να δραστηριοποιηθώ είναι σαφώς του πολιτισμού, αφού κλείνω σ’ αυτόν τον χώρο 30 χρόνια φέτος, είμαι εξάλλου ήδη επικεφαλής των ομάδων εργασίας για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη Λυρική και κάναμε δουλειά, με συγκεκριμένη θέσεις τα 2 τελευταία χρόνια. Και θα γίνουν αμέσως βήματα για την καλυτέρευση αυτών των χώρων. Επίσης άλλος τομέας που θα μπορούσα να κάνω πράγματα είναι το περιβάλλον και φυσικά ο χώρος της παιδείας, όπου με αφορά ακόμα και τώρα μπαίνω στα αμφιθέατρα και προσπαθώ να βελτιώσω τις δικές μου γνώσεις και να περάσω το παράδειγμα, ότι η «δια βίου εκπαίδευση» είναι τρόπος ζωής.
Σε ενδιαφέρει κάποιο υπουργείο, πχ. του Πολιτισμού;
(γέλια) Όχι δεν με ενδιαφέρει. Ως απλός μαχητής μπορώ να υπάρξω επί των επάλξεων. Για μένα πρέπει να δοθούν ρόλοι σε όσους έχουν όραμα και όρεξη. Δεν με αφορούν τα αξιώματα, οι τίτλοι, ποτέ δεν με αφορούσαν. Οι άνθρωποι κάνουν τους τίτλους και όχι το ανάποδο. Η οριζοντίωση σε κάποιο γραφείο, αλλά η κάθετη σχέση με τον κόσμο.
Ανάφερέ μου ένα μέτρο που έχεις σκεφτεί στον τομέα του Πολιτισμού.
Είναι πολλά. Το θέατρο πρέπει να αναβαθμιστεί, να μπούμε σε μια άλλη φιλοσοφία των επιχορηγήσεων. Πρέπει να έρθει επιτέλους στο επίκεντρο ο πολιτισμός. Είναι βαριά βιομηχανία, ανάπτυξη, τουρισμός, έτσι θα το δούμε.
Πάντα οι καλλιτέχνες ασχολούνταν με την πολιτική. Είναι οι άνθρωποι που μπορούν να χαράξουν νέους θεσμούς. Όπως ο Bob Dilan, Σαρτρ, Μπρεσόν, Τσόπλιν, ασχολήθηκαν με την πολιτική. Βγήκε ένας ζωγράφος και είπε ότι καλλιτέχνες που κατεβαίνουν στην πολιτική είναι σε φθίνουσα πορεία η καριέρα τους. Και λες, ρε καημένε, έχω εγώ ανάγκη να συνεντεύξεις, από φράγκα, από τι; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ένας καλλιτέχνης έχει μια ευαισθησία ψυχής που τον κάνει να πονάει για τον τόπο του. Γιατί φεύγεις από την ασφάλεια μιας καριέρας και μπαίνεις στην ανασφάλεια της πολιτικής.
Φοβάσαι μήπως κάτι δεν πάει καλά στην πολιτική, όπως τα περιμένεις;
Όλα μπορούν να πάνε λάθος, αλλά έχω μάθει να ρισκάρω. Είμαι από τους ανθρώπους που βγαίνουν από το σπίτι τους και ρίχνουν ζαριές. Η ανάγκη μου δεν είναι πια να παίξω καλά ένα έργο. Είναι να προσφέρω κάτι παραπάνω στον κόσμο.
Δημοσιογράφος, ηθοποιός, πολιτικός. Πιο είναι το «οξυγόνο» από τα τρία;
Οι άνθρωποι είναι το οξυγόνο μου. Αυτοί που συναναστρέφονται μαζί μου, συνοδοιπορούν μαζί μου. Είμαι της ομάδας. Δεν κάνω προσωποπαγείς δουλειές. Το οξυγόνο μου είναι οι άλλοι. Είμαστε μέλη μιας αμφίδρομης σχέσης. Αυτόφωτος δεν είναι κανείς.
Τι απαντάς στα νέα παιδιά που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στους πολιτικούς;
Εμείς φταίμε. Πρέπει να τους κάνουμε συνοδοιπόρους, να συναποφασίσουν για κάποια πράγματα. Πρέπει να παράξουν πολιτική, να είναι μέσα σε όργανα. Όλα ξεκινούν από την Παιδεία. Δεν γίνεται να βάζεις τον άλλον να αποφασίσει τι θα γίνει στα 15 του! Είναι διάτρητο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Ο κόσμος στον δρόμο τι σου λέει;
Η αποδοχή είναι μεγάλη. Γιατί εγώ δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν, δεν μπλέχτηκα σε σκάνδαλα. Η προσωπική μου ζωή ήταν ανέκαθεν χαμηλών τόνων. Δεν χρησιμοποίησα τη δημοσιότητα πουθενά προς όφελός μου. Με φιλάνε, με αγκαλιάζουν, μου λένε «μαζί σου, σε αγαπάμε». Βέβαια δεν ξέρεις αν αυτές οι εκδηλώσεις θα μεταφραστούν σε σταυρούς μεθαύριο. Εγώ αυτό που λέω είναι πως πρέπει να φέρουμε στο Κοινοβούλιο και ανθρώπους νέους, χωρίς εμπειρία και την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, γιατί έχουν ιδέες…
