Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αγαθάγγελος Καρκαγκέλης
Αδελφέ μου και χρησιμοποιώ την λέξη αυτή, γιατί είμαστε αδέλφια (από τη λέξη Δελφίς*) μιας και εγώ κι εσείς περάσαμε από την ίδια κοιλιά της κολυμβήθρας, όπως και τα κατά σάρκα αδέρφια περνάνε από την ίδια κοιλιά, της Μάνας τους.
Διάβασα τα σχόλια σας και πραγματικά λυπήθηκα. Καταλαβαίνω ότι οι προθέσεις σας είναι αγαθές και το ερέθισμα σας προέρχεται από το ομολογιακό πνεύμα που μας διακατέχει όλους. Όλοι καθημερινά ομολογούμε Χριστό και Ορθοδοξία. Εμείς σαν κληρικοί προσπαθούμε να κρατούμε τα καντήλια και τα βημόθυρα των εκκλησιών μας, αναμμένα και ανοιχτά, μα πάνω από όλα άσβεστη την ακοίμητο κανδήλα, που η φλόγα της ζεστάνει τις καρδιές μας και το φως της φωτίζει τα σκοτάδια μας και μας δείχνει τον δρόμο και την ελπίδα να συνεχίσουμε. Σε μια μηδενιστική εποχή που ζούμε, εκεί που η βλακεία ονομάζεται Σοφία και ο κάθε ένας ότι δηλώσει είναι και ότι θέλει πράττει, καθημερινά διαβάζω άρθρα σχόλια, ομολογιακές συζητήσεις και (άγιες) αποτειχίσεις.
Αποτείχιση από που; Από την μάνα Εκκλησία; Αποτείχιση από ποιον; Από αυτόν που σου φόρεσε το ράσο; Αποτείχιση γιατί; Έγινε κάτι; Άλλαξε κάτι; Προς τι αυτή η πολεμική τακτική προς την μάνα Εκκλησία; Τα βέλη και τα πυροτεχνήματα που εξαπολύονται αδερφέ μου από την ανάπαυση του καναπέ και την ελευθερία του διαδικτύου, λάμπουν σαν διάττοντες αστέρες. Ωραία τα λέμε παίζοντας με τα πλήκτρα του υπολογιστή μας. Ικανοποιώντας εγωισμούς κατηγορούμε, εκθρονίζουμε και ενθρονίζουμε, για να μην πω ενθρονιζόμαστε οι ίδιοι εμείς που τα γράφουμε. Γιατί ο απώτερος σκοπός αυτός είναι, να κάνουμε την διαφορά, να μαζέψουμε παλαμάκια και άβουλα πρόσωπα που θα ακολουθήσουν να υποστηρίζουν την (άδολη) προσωπικότητα μας.
Πολλοί έκαναν καριέρα πάνω στις πλάτες άλλων. Αυτό άλλωστε είναι γνώρισμα των αυτοχθόνων ιθαγενών. Κουράστηκα και στέκομαι αποσβολωμένος όταν βλέπω αντί να ομιλούν για Χριστό, Ορθοδοξία, Αλήθεια και Φως να ομιλούν περισσότερο για τον πάπα, τον κομμουνισμό, συγχωράμε οικουμενισμό ήθελα να πω, να μιλούν για σκοτεινές δυνάμεις που υποκινούν τα νήματα και θέλουν να εξοντώσουν τον περιούσιο λαό του Θεού και το κράτος μας. Αδερφέ μου η Εκκλησία είναι Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική, η οποία έχει για καπετάνιο της τον Χριστό μας και για καπεταναίους επί της γης τους Πατριάρχες και τους Επισκόπους της. Στην μακρόχρονη πορεία της βλάφτηκε, λοιδορήθηκε, κατηγορήθηκε, μα προχωρά ακόμα και θα προχωρά εις τους αιώνες, για να λάμπει και να φωτίζει.
Αδελφέ μου γράφοντας αυτές τις γραμμές, το μυαλό μου τρέχει στο μαρτυρικό Φανάρι και στον αμνησίκακο Πατριάρχη μας. Προσπαθώ να αναλογιστώ την ακούραστη περπατησιά του, με τα στενά παπούτσια του. Στενά από τον ασφυκτικό κλοιό που τον περιβάλλει. Ο νους μου χάνετε στην Αφρική και τον καλόκαρδο Πάπα και Πατριάρχη μας που μέσα από τις στάχτες χτίζει, φωτίζει καθοδηγεί. Είναι μαγικό να ακούς καμπάνες να χτυπούν στην Μοζαμβίκη. Είναι δώρο Θεού να μπορείς να δαμάζεις λιοντάρια. Είναι εκστατικό να σώσεις και να σωθείς.
Το μυαλό μου τρέχει ψηλά στους αδερφούς που έχασα στην πορεία τους για την ιεραποστολή. Από εκεί αντλώ τη δύναμη, σαν ένα χέρι να καθοδηγεί το χέρι μου. Ίσως είναι το χέρι του 20χρονου διακόνου Νεκτάριου που η μάνα του ακόμα αλλάξει τα λουλούδια στο μνήμα του, τα οποία μοσχοβολούν και λάμπουν σαν την νιότη του και το σπινθηροβόλο βλέμμα του. Ίσως είναι το χέρι του παπά Ισίδωρου που και αυτός έφυγε από την πατρίδα κάπου στα 18 γεμάτος ελπίδα και όραμα για την μαύρη ήπειρο και επέστρεψε κάπου στα 30 του, για να αναπαυθεί αιώνια την πατρώα γη. Δεν ξέρω δεν έχω ακόμα καταλάβει το χέρι το μόνο που ξέρω είναι ότι στερήθηκαν μάνα και πατέρα, αλλά βρήκαν και μανάδες και πατεράδες. Αποχωρίστηκαν αδέρφια και έκαναν αδέρφια και παιδιά τους, τους νεοφώτιστους Αφρικανούς. Δεν ξανά είδαν τους παιδικούς τους φίλους, δεν έπαιξαν, δεν γέλασαν, δεν ονειρεύτηκαν μαζί τους, αλλά προτίμησαν να παίξουν, να γελάσουν, να ονειρευτούν, να παλέψουν και να κερδίσουν δίνοντας ελπίδα υπομονή επιμονή και αγάπη.
Ίσως είναι το χέρι του επισκόπου Παύλου που επέστρεψε από την πλάνη των Παπικών στην Ορθοδοξία, αλλά έπεσε δολοφονημένος από χέρια, τάχα μανιακών στην πόλη του Μεξικό.
Αυτούς τους ξέρεις? Ίσως όχι, γιατί δεν έγραφαν δεν επιζητούσαν την δημοσιότητα, δεν στρατολογούσαν αγαθούς ανθρώπους, δεν επιζητούσαν τον έπαινο ή τον ήχο από το παρατεταμένο χειροκρότημα. Η ζωή τους είχε ήχο, όραμα, ελπίδα, είχε Χριστό! Μοσχοβόλαγε η Γκάνα Χριστό και λιβάνι. Τρελαίνονταν οι καμπάνες στις εκκλησιές του Μαλάουι. «Ορδές» πιστών κάθονταν στην ουρά, να πάρουν Χριστό και ελπίδα πως όλα θα πάνε καλύτερα, όλα θα αλλάξουν. Με αγωνία οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, στην άπω Ανατολή αλλά και στην αθεϊζουσα Ευρώπη, ψάχνουν να βρουν έναν παπά για να μην κλείσει μία εκκλησία ή για να ανοίξει μια άλλη. Δεν τους ξέρεις αδερφέ μου, μακάρι να τους ήξερες. Μακάρι να μπορούσες να καταλάβεις τη χαρά.
Τη χαρά που σου δίνει η επιλογή σου να αφοσιωθείς και να διακονήσεις τον ελάχιστο αδερφό, τον αλλόθρησκο, τον άθεο, τον κομουνιστή. Είναι πληρότητα μεγάλη να κοιτάς το μιναρέ και από κάτω να κάνεις λιτανεία, να βλέπεις το Βούδα και από δίπλα να βγάζεις επιτάφιο. Μα εκεί που ανοίγουν οι ουρανοί είναι όταν βαπτίζεις τον 35χρόνο Αιθίοπα με την οικογένεια του, την 45χρόνη καθολική με την κόρη της και τον γιο της, τον μόλις 45 ημερών ετοιμοθάνατο Βαρθολομαίο, έτσι τον ονόμασε η μάνα του προς τιμή του Πατριάρχου μας. Αυτή είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι το Μαρτυρικό Πατριαρχείο μας. Αυτές είναι οι τιμονιές του Πρώτου. Τις ξέρεις? Στις είπαν? Τις διάβασες? Αλλά ξέχασα αυτές δεν πουλάνε, δεν μαζεύουν like, δεν σπέρνουν τρόμο, δεν γιατρεύουν τον εγωισμό των Αυτοχθόνων Ιθαγενών.
Αυτά και άλλα πολλά είναι η Εκκλησία μας. Τα ξέρεις, τα νιώθεις? Δεν μπορείς αδερφέ μου να κρίνεις κάποιον από το βάδισμα του, αν δεν φορέσεις πρώτα τα υποδήματα του και περπατήσεις στην περπατησιά του. Όλα αυτά που σου γράφω, είναι λόγια απλά, λόγια καρδιάς που σου καταθέτω προς προβληματισμό.
Αδερφέ μου, το μυαλό το έχουμε για να σκεπτόμαστε και την χολή για να την αφαιρούμε. Ποτέ μην επιτρέψεις σε κάποιον να ελέγξει το μυαλό σου και να χρησιμοποιήσει την χολή σου, η οποία σαν όργανο είναι πολύτιμο και μας βοηθά σε πολλές λειτουργίες. Αν δεν την θες, αν σε ενοχλεί, αν διαγνωστεί με πλειάδα πετρών, από το να αρχίσεις να πετροβολάς καθάρισε την, αν δεν μπορείς αφαίρεσε την, πέτα την. Έτσι θα κάνεις καλό και σε εσένα και στο σώμα σου, που είναι κατοικητήριο της ψυχής μας και πρέπει να το προστατεύουμε, μιας και περικλείει ότι σημαντικότερο έχουμε και αυτό παλεύουμε να μην χάσουμε. Την Ψυχή μας!
Κλείνοντας την επιστολή μου, μιας και θα σε έχω κουράσει αδερφέ μου με όλα τα παραπάνω, δεν ανέχομαι να λένε τους Επισκόπους, Αρχιεπισκόπους, Πατριάρχες μας και το σώμα της Εκκλησίας μας, διαβολοκίνητους, οικουμενιστές, αιρετικούς. Γιατί δεν είμαστε και ούτε φορέσαμε το ράσο για να γίνουμε. Φορέσαμε το μαύρο πανί, όχι για να γίνουμε κόκκινο πανίσε διαφόρους και αφορισμένους Σωτήρες. Εμπιστεύσου την μάνα Εκκλησία. Εμπιστεύσου τον Καπετάνιο και τους καπεταναίους μας. Μόνο εκεί υπάρχει το φώς. Μόνο εκεί είναι το λιμάνι. Να δέσεις και να ξεκουραστείς από τα προβλήματα και άσε τα λύματα να πάρουν το δρόμο τους. Ξεκουράσου εν ειρήνη, διαβάζοντας και μελετώντας, κάνοντας προσευχή και παράκληση, κάνοντας χαιρετισμούς και κομποσκοίνι. Αυτά μας έμαθαν να κάνουμε οι Γεροντάδες μας, τους οποίους εσύ κατηγορείς οικουμενιστές, κομουνιστές και προδότες.
Μπορεί την επιστολή μου αύριο, μεθαύριο να την δω ξεσκονισμένη από την σκόνη που άφησε το περίσσευμα της καρδιάς μου. Δεν με τρομάζει, δεν με φοβίζει. Βλέπεις είμαι ψηλός και το βλέμμα μου θωρεί μακριά και η περπατησιά μου είναι γρήγορη. Σε ασπάζομαι αδελφέ μου.
* δελφίς (Κλιτικό Αρχαίας), Αρχική – Ριζική: αδελφός < αρχ. ἀδελφός < α- αθροιστ. + δελφύς «μήτρα»
Το κείμενο είναι από την προσωπική σελίδα στο Facebook του γράφοντος
