Του Δημήτρη Φανού
Κάθε τέτοια μεγάλη μέρα σαν τη χθεσινή, κάτι θεωρητικοί αριστεροί ξεκινούν από παραμονές, την γκρίνια…
Δεν είπε ο Μεταξάς το ‘’ΟΧΙ’’, ή δεν το είπε έτσι όπως μας το μάθανε στο σχολείο, ή η Ιστορία που μας μαθαίνουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο δεν είναι αληθινή, ή αυτές οι ταινίες του καθεστωτικού Τζέημς Πάρις με τον Πρέκα είναι προϊόν προπαγάνδας και ένα σωρό άλλες κενολογίες, που το μόνο το οποίο εισφέρουν στη δημόσια συζήτηση και τον ατομικό προβληματισμό, είναι το απόλυτο τίποτα!
Δυστυχώς, οι άνθρωποι και οι κύκλοι αυτοί, στην αγωνία τους να διαφοροποιηθούν και λανσαριστούν στο κοινό που νομίζουν ότι τους θαυμάζει, ως οι δύσπιστοι θωμάδες…,ή ανήσυχοι πολίτες που δεν καταπίνουν δήθεν εύκολα ο,τι τους πασσάρουν…, κάτι τέτοιες μέρες, βρίσκουν λόγο ύπαρξης!
Αρέσκονται ως νεοέλληνες ξερόλες, να αμφισβητούν ακόμα και τον κορμό της Ιστορίας, προκειμένου να εντυπωσιάσουν ή να εκτονώσουν το θυμό τους απέναντι σ’ αυτό που λέμε σύστημα.. Ή πιο σωστά, σ’ αυτό που λένε ‘’σύστημα’’!
Κάθε χρόνο, όλο και πιο πυκνά, όλο και πιο έντονα, διαδηλώνουν ποικιλοτρόπως, την αντίδρασή τους σ’ αυτό
Φέτος, στην ημερήσια διάταξη, παραμονή και ανήμερα της μεγάλης Εθνικής Επετείου, ήταν η αγωνία κάποιων για το αν θα πρέπει να διατηρηθεί ο θεσμός των παρελάσεων…
Τουλάχιστον, των μαθητικών!
Το ‘’επαρκές’’ επιχείρημα που χρησιμοποίησαν κάποιοι μεγαλόσχημοι όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωορος Πάγκαλος, ήταν μην τυχόν και τα παιδιά, αισθανθούν έστω και για λίγα λεπτά ένα ίχνος απ’ αυτό που ονομάζουμε ‘’στρατιωτική πειθαρχία’’.
Λοιπόν, προς απάντηση σε όλους αυτούς, ας κάνουμε μια υπόθεση…
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι παρελάσεις δεν θα γίνονται…
Ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο που μόνο το πατριωτικό αίσθημα είναι ικανές να εγείρουν δεν θα προβάλλονται…
Το ‘’ΟΧΙ’’ στα σχολεία δεν θα το γιορτάζουν οι μαθητές, αφού ‘’δεν’’ ειπώθηκε ποτέ…
Το έθιμο της σημαίας στο μπαλκόνι, έχει ήδη ξεθωριάσει θα προσθέσω εγώ…΄
Διερωτώμαι λοιπόν…, Θα υπάρχει άραγε, τότε κάτι που να υπενθυμίζει ότι πριν …τόσα χρόνια τέτοια μέρα, όλη η Ελλάδα ήταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και αποχαιρετούσε με δάκρυα και πόνο τα παιδιά της που έφευγαν για το μέτωπο;
Για ένα μέτωπο όπου αναρίθμητα απ’ αυτά τα παιδιά άφησαν τα κόκαλά τους; Κάποια άλλα, τα πόδια τους; Κάποια τα χέρια τους;
Θα υπάρχει κάτι που να κληροδοτεί στις νέες γενιές την ελάχιστη αίσθηση ότι τη μέρα αυτή κάτι έγινε;
Κάτι ξεκίνησε;
Κάτι σήμανε;
Η απάντηση είναι ‘’ΟΧΙ’’…
Kαι κάποιοι απ’ αυτούς τους παπαγάλους που είναι οπαδοί αυτής της θεωρίας, σίγουρα δεν θα ‘χουν να απαντήσουν το παραμικρό
απέναντι σ’ αυτή την υπόθεση που κάναμε.
Κάποιοι άλλοι, όμως, που δεν είναι παπαγάλοι, αλλά πολύ συνειδητά αναπαράγουν, αυτές τις ανθελληνικές αθλιότητες, μάλλον θα έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την ξεχωριστή μέρα, σε ένα άχρωμο, συνηθισμένο 24ωρο…
Η αλήθεια είναι ότι λίγη σημασία έχει αν ο Μεταξάς είπε ή δεν είπε το ‘’ΟΧΙ’’.
Σημασία έχει ότι ο ελληνικός στρατός και λαός εκτός κάποιων θλιβερών εξαιρέσεων, έδωσαν με βροντερό και έμπρακτο τρόπο, την απάντησή τους στον φασίστα εισβολέα…
Ο στρατός με τον παγκόσμιας συγκίνησης, τότε, ηρωισμό του!
Ο λαός με την οργάνωση κυττάρων εθνικής αντίστασης, από τις πιο παραγωγικές στη Ευρώπη, αλλά και με το ασίγαστο πάθος για
απελευθέρωση…
Η απάντηση αυτή που έδωσε στρατός και λαός, ήταν ένα διάπλατο ‘’ΟΧΙ’’, απ’ αυτά που ποτέ δεν μπορεί να σταματήσουν να γιορτάζονται…
Όσο κι αν ενοχλεί μερικούς…
