Τον τελευταίο καιρό, από τις αρχές του έτους, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι τόσα χρόνια κάτι πήγαινε στραβά στην Ελλάδα.  Μία επίφαση ευμάρειας κυριαρχούσε.  Εμείς εθελοτυφλώντας την αφήναμε να μοιάζει ευμάρεια πραγματική και όχι σαν αποτέλεσμα ενός υπέρογκου δανεισμού που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 και που κάποια στιγμή θα έπρεπε να υποστούμε τις συνέπειές του.

Και χρεοκοπήσαμε όλοι μας.  Οι τελευταίοι αριθμοί που είδαν το φως της δημοσιότητας μιλούν για 30.000€ χρέος για κάθε Έλληνα τη στιγμή της γέννησής του.  Μαζί όμως με τους ανθρώπους χρεοκόπησαν και οι ιδέες, οι ιδέες μίας ολόκληρης γενιάς που εξαργυρώνοντας τον πολιτικό της αγώνα άφησε χρεωστική υποθήκη στις επόμενες.  Δε χρεοκόπησαν λοιπόν μόνον οι Έλληνες, δε χρεοκόπησε μόνο το Κράτος, χρεοκόπησε η αριστερή αντίληψη ότι πρέπει το Κράτος να είναι μονίμως εκεί και να μοιράζει θέσεις, να σκορπάει λεφτά ως εργοδότης, ως φορέας κοινωνικής ωφέλειας, μια αντίληψη που δημιούργησε το Κράτος – Τέρας, το Κράτος υποδοχέα της εκλογικής πελατείας των πολιτικών.

Παγκόσμιο φαινόμενο πρέπει να αποτελεί η Ελλάδα στους ρυθμούς διόγκωσης του Δημόσιου Τομέα της.  Μέσα σε 15 χρόνια εκθρέψαμε ένα αδηφάγο τέρας που τίναξε το σύστημα στον αέρα.  Το ευτράπελο ήταν ότι για την εκτροφή του τέρατος παίρναμε ένα δάνειο κάθε εβδομάδα, δάνεια που ήρθε η ώρα να αποπληρωθούν.  Από το 2002 έως το 2009 είχαμε 250 δις σε τοκοχρεολύσια και 110 δις σε βραχυπρόθεσμους τόκους δανείων προηγουμένων ετών.  Η χώρα μας χρειάζεται για την ετήσια εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους 77 δις, ενώ τα έσοδά της είναι 59 δις και οι ανάγκες για πληρωμή μισθών και συντάξεων αγγίζουν τα 59,1 δις.  Καταλαβαίνει εύκολα λοιπόν κανείς ότι το αδιέξοδο ήταν αναπόφευκτο.

Ένα άλλο παγκόσμιο φαινόμενο είναι η αδυναμία του συστήματος να απαντήσει με ακρίβεια στην ερώτηση: «Πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι;» Και πόσο αμήχανα πρέπει να αισθάνθηκε εκείνος ο οποίος δέχθηκε την ερώτηση από τους αντιπροσώπους της περίφημης Τρόικας;  Και τι δικαιολογία να ψέλλισε άραγε;  Ξέρετε έχουμε τόσους εδώ και τόσους εκεί, κάποιοι ανήκουν στις ΔΕΚΟ (τι ωραία ανακάλυψη, της δεκαετίας του ΄80 και αυτή για περισσότερους βολεμένους), κάποιοι είναι συμβασιούχοι, κάποιοι αποσπασμένοι, κάποιοι μεταταγμένοι.  Τρομερές ανακαλύψεις όλα αυτά.  Συμβαδίζουν με το δαιμόνιο της φυλής, εκείνο το δαιμόνιο που έκανε κάποιους από τους δημοσίους υπαλλήλους να ζητήσουν άδεια πριν την 1η Ιουνίου (την οποία και ανακάλεσαν βέβαια μετά) για να πληρωθούν το επίδομα αδείας ολόκληρο και όχι μειωμένο.  Είναι εκείνο το ίδιο δαιμόνιο που ανακαλύπτει επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης».  Άκουσον, άκουσον, λες και χρειάζεται επίδομα για να προσέρχεται κάποιος στην ώρα του όταν πηγαίνει στη δουλειά του να εργαστεί, ή λες και αν δεν έπαιρνε το επίδομα αυτό θα προσερχόταν το μεσημέρι.  Αλλά μήπως δε γίνεται και αυτό;

Ένα τρίτο παγκόσμιο φαινόμενο οι μετατάξεις των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ και των παντός φύσεως επιχειρήσεων του Κράτους, ακόμη και όταν αυτές κλείνουν.  Δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ πληρώθηκαν για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, για εθελούσιες εξόδους, για μετατάξεις σε άλλους φορείς, σε ένα σωρό από αλχημείες για τη διατήρηση της πελατειακής σχέσης. Χάος και πάλι δηλαδή.  Από τη στιγμή που υπάρχει κατάργηση θέσης γιατί εξακολουθεί να υπάρχει το δικαίωμα του οποιουδήποτε για εργασία στο Δημόσιο ή σε φορείς του; Πώληση ΔΕΚΟ ή δημοσίων επιχειρήσεων σημαίνει ότι η επιχείρηση μεταφέρεται στον ιδιωτικό τομέα.  Γιατί για τους εργαζομένους δεν παύει να ισχύει το καθεστώς του δημοσίου υπαλλήλου;  Η εργασιακή του σχέση δεν υπάγεται σε άλλης μορφής εργασία;  Για ποιο άραγε λόγο υπάρχει αυτός ο προστατευτισμός, που οδηγεί σε μετατάξεις, παχυλές εθελούσιες εξόδους, παχυλά εφάπαξ (άλλη ελληνική ανακάλυψη αυτή), και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις για στρατιές σαραντάρηδων;  Ας μετατάξει το Κράτος και τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα που χάνουν τη δουλειά τους λοιπόν, εάν υπάρχει τόσο περίσσευμα κοινωνικής ευαισθησίας!

Τι καταλαβαίνουμε δηλαδή; Τίποτα! Χάος!  Και το τραγικό που κάνει τη χώρα ρεζίλι! Αποφασίσαμε να καταγράψουμε τους δημοσίους υπαλλήλους και με ποιο τρόπο;  Με το γνωστό τρόπο «δήλωσέ το να το σώσεις» από 12-23 Ιουλίου.  Και αποφασίστηκε μόνοι τους οι δημόσιοι υπάλληλοι να δηλώσουν την όποια υπαλληλική σχέση τους με το Δημόσιο!  Και δημιουργούν μετά από τριάντα χρόνια Ενιαία Αρχή Πληρωμών.  Κάτι που αποτελεί στοιχειώδη αρχή των τμημάτων HR σε όλες τις επιχειρήσεις ανά την υφήλιο, η καταγραφή ανθρωπίνου δυναμικού και εξόδων μισθοδοσίας του, δεν αποτελούσε αναγκαιότητα για ένα Κράτος με τόσους υπαλλήλους!  Πάντως η απόφαση της καταγραφής, είναι μία απόφαση απόλυτα σωστή. Και θα γίνει ακόμη πιο σωστή αν συνοδευτεί από μία σοβαρή επιτέλους μελέτη, η οποία θα κάνει αποτίμηση του πόσοι υπάλληλοι χρειάζονται ανά υπηρεσία και ένα πλάνο που θα ορίζει υπεύθυνα, αλλά και προγραμματικά τη σχέση συνταξιοδοτουμένων – προσλαμβανομένων έτσι ώστε να φτάσουμε κάποτε στον ορθολογισμό του δημόσιου τομέα και στην Ελλάδα.

Εκτός λοιπόν από θέσεις εργασίας το ελληνικό δημόσιο έδινε δικαιώματα μονιμότητας πέραν του δέοντος και άλλα «κεκτημένα δικαιώματα».  Από την άλλη μεριά κύριο μέλημα του συνδικαλιστικού κινήματος, όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ η αναζήτηση τρόπων με τους οποίους θα υπήρχαν δουλειές ούτε και πως δε θα χαθούν δουλειές.  Κύριο μέλημά του ήταν πάντα η εξασφάλιση των κεκτημένων και η αντίσταση σε ότι νέο.  Και είναι ακόμη κολλημένοι, αλλά και βολεμένοι στη συντεχνιακή λογική της δεκαετίας του 80, άντε του 90.

Φτάσαμε ως εκεί που φτάσαμε γιατί όλοι μπήκαμε στη λογική του πολιτικού προσωπικού που κυβερνούσε τόσα χρόνια.  Στις αρχές του ΄80, διόριζαν γιατί έπρεπε «να βρουν φως στον ήλιο και οι τόσα χρόνια αδικημένοι» και μετά οι επόμενοι έλεγαν «αφού το έκαναν οι πρώτοι γιατί να μην το κάνουμε και εμείς»;  Και το βιολί συνεχίστηκε από όλες τις Κυβερνήσεις στην προσπάθεια βολέματος ημετέρων.  Η λογική του δημόσιου τομέα υποδοχέα και παροχέα των απανταχού αναξιοπαθούντων που ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ τους βόλευε τελικά όλους.  Όλο το πολιτικό προσωπικό, αλλά και τους πελάτες του.  Και φτάσαμε στο σήμερα, με την πολιτική σκηνή στη χώρα μας να μοιάζει καζάνι που βράζει και το πολιτικό προσωπικό να ξεχειλίζει σε αυτό το βράσιμο και να πετιέται έξω βορά σε εκείνους που αντιδρούν σε μέτρα αυστηρής λιτότητας που κάποιοι παρουσιάζουν ως απολύτως αναγκαία και αναπόφευκτα!    Θα μου πείτε αυτούς είχαμε, αυτούς ψηφίζαμε.  Ναι αλλά τους εκλέξαμε, τους εκθρέψαμε, τους αναδείξαμε, τους χειροκροτήσαμε, τους απογειώσαμε, τους ανεχθήκαμε!  Ποιος δε θυμάται την πλαστική σημαιούλα, ποιος έχει ξεχάσει τον τσακωμό για το πόσο μίλησε η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η κάθε πόλη που οι ηγέτες – εθνοσωτήρες έβγαζαν τον από μπαλκονιού λυτρωτικό λόγο τους; Λαοπλημμύρα, μήνυμα νίκης και τόσα άλλα που κυριαρχούσαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.  Πόσο προδομένος μπορεί να αισθάνεται κάποιος, αλλά και πόσο ηλίθιος που βολεύτηκε σε μία θεσούλα αντί να προτιμήσει να λειτουργεί προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης της χώρας και της οριστικής έτσι απομάκρυνσης του φόβου της τριτοκοσμίας;

Και τώρα ζητάμε τα ρέστα, εμείς οι ίδιοι.  Μπορεί όμως τελικά αυτό το καζάνι της κοινωνικής οργής που βράζει, να είναι ένα από τα στοιχεία που θα δώσουν ώθηση για αλλαγή πραγματική στα πολιτικά πράγματα της χώρας και που θα οδηγήσουν, όπως φημολογείται σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό.  Το ποιο θα είναι βέβαια αυτό είναι δύσκολο κανείς να το προβλέψει με σιγουριά και βεβαιότητα.

Ένα είναι το βέβαιο και το σίγουρο.  Ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό, που δημιούργησε, που ανέθρεψε, που λειτούργησε και τελικά εξευτέλισε το παρόν πολιτικό σύστημα, πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να αποτελεί τμήμα του νέου πολιτικού σκηνικού, διαφορετικά, αν δεν αποβάλλει δηλαδή το πτωχευμένο πολιτικό προσωπικό, δεν θα είναι νέο αλλά μία απλή μετάλλαξη του παλιού!

Εάν τελικά, συνεχίσει να επιβιώνει το βόλεμα, τότε δεν υπάρχει σωτηρία από το τέλμα!